Πέμπτη 3 Ιουλίου 2025

Σαν σήμερα 3 Ιουλίου πριν 28 χρόνια, κοιμήθηκε ο πρώτος βιογράφος του οσίου Παϊσίου, ο Ιερομόναχος Ισαάκ Σταυρονικητιανός ο Λιβανέζος, μια οσιακή μορφή των ημερών μας (1937–3/7/1998).

 Μπορεί να είναι εικόνα 1 άτομο και δέντρο



Ο Άγιος Γέροντας Ισαάκ αγάπησε πολύ, πάρα πολύ την Ελλάδα και 'μεις οι Έλληνες του χρωστάμε πολλά.
Ο κατά κόσμον Φάρες Αττάλα γεννήθηκε στο Ναμπάυ του πολύπαθου Λιβάνου το 1937. Νέος μόνασε στην πατρίδα του. Στη συνέχεια ήλθε για σπουδές στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Την περίοδο αυτή γνωρίσθηκε και συνδέθηκε πνευματικά με πατέρες του Αγίου Όρους και κυρίως με τον Άγιο Γέροντα Παΐσιο, του οποίου υπήρξε ο πρώτος βιογράφος.
Το 1979 έλαβε το μέγα και αγγελικό σχήμα και από Φίλιππος ονομάσθηκε ‘Ισαάκ. Το μοναχικό σχήμα του το έδωσε ο Άγιος Γέροντας Παΐσιος. Διετέλεσε Πνευματικός των μαθητών της Αθωνιάδος Σχολής και πολλών ανθρώπων. Άφησε αγαθό παράδειγμα αγωνιστού στην ευλογημένη συνοδεία του Σταυρονικητιανού Κελλιού της Αναστάσεως του Κυρίου στην Κάτω Καψάλα.
Άνθρωπος ευφυής, γλυκομίλητος, φιλόπονος, φιλότιμος, ψάλλοντας θαυμάσια με την ωραία φωνή του. Υπήρξε αγαθός παρηγορητής Ελλήνων και Αράβων. Για τους δεύτερους είχε αρχίσει μεταφράσεις πατερικών βιβλίων προς πνευματική τροφοδοσία τους. Ευλαβής, σεμνός και με φόβο Θεού. Αγάπησε την προσευχή, την άσκηση, την ιεροσύνη, τον μοναχισμό, την αρετή και την ελεημοσύνη.
Έγραφε ο παπα-Ισαάκ για τον Γέροντα Παΐσιο στο ωραίο βιβλίο του, Βίος Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου: «Τους Ασκητικούς Λόγους του Αββά Ισαάκ τους είχε στο προσκέφαλό του και τους μελετούσε πάντοτε. Για μια περίοδο έξι ετών ήταν η μοναδική του πνευματική ανάγνωση. Έπαιρνε ένα στίχο και όλη την ημέρα τον επανέφερε συχνά στον νου του. τον μελετούσε βαθειά και πρακτικά, “όπως τα ζώα αναμηρυκάζουν την τροφή τους”, κατά την έκφρασή του. Μοίραζε ευλογία ένα απάνθισμα από τους λόγους του, για να παρακινήσει στη μελέτη τους. Πίστευε ότι “πολύ βοηθά η μελέτη στα Ασκητικά του αββά Ισαάκ, διότι και το βαθύτερο νόημα της ζωής δίνει να καταλάβει κανείς και κάθε είδους μικρό η μεγάλο κόμπλεξ και εάν έχει ο άνθρωπος που πιστεύει στον θεό, τον βοηθάει για να το διώξει. Η ολίγη μελέτη στον αββά Ισαάκ αλλοιώνει την ψυχή με τις πολλές της βιταμίνες”.
 Μπορεί να είναι εικόνα 2 άτομα
 
Συνιστούσε και στους λαϊκούς να τον διαβάζουν, αλλά λίγο-λίγο, για να τον αφομοιώνουν. Έλεγε ότι το βιβλίο του αββά Ισαάκ αξίζει ολόκληρη πατερική βιβλιοθήκη. Όχι μόνο τον μελετούσε ο Γέροντας, αλλά και πολύ τον ευλαβείτο και ιδιαιτέρως τον τιμούσε ως άγιο. Πάνω στη μικρή Αγία Τράπεζα της “Παναγούδας” η μία από τις πέντε-έξι εικόνες που είχε ήταν του οσίου Ισαάκ. Από αγάπη και ευλάβεια προς αυτόν έδωσε το όνομά του σε κάποιον, όταν τον έκανε μεγαλόσχημο…».
Σ’ έναν επισκέπτη του Κελλιού του, με πολλές ερωτήσεις, απάντησε σχετικά: «Το μόνο που έχει να επιδείξει η Ελλάδα στην Ευρώπη είναι η Ορθοδοξία. Φοβάμαι όμως, και αυτό το λέω με πόνο και θλίψη, ότι οι Έλληνες σήμερα δεν είναι σε θέση να αναλάβουν μια τέτοια αποστολή. Το ορθόδοξο κύτταρο μέσα τους υπολειτουργεί. Σκέφτομαι πόσο σε παλιές εποχές η θεολογία αποτελούσε ανάγκη βιοτική του λαού και πόσο σήμερα έχει αποξενωθεί από τα ενδιαφέροντά του».
 
Μπορεί να είναι εικόνα 1 άτομο 
Αναχώρησε για την ουράνια πατρίδα όλων μας στις 3.7.1998, μετά από μακρά και πολυώδυνη ασθένεια, η οποία τον καταταλαιπώρησε και την οποία υπέμεινε γενναία. Στο νοσοκομείο που τον επισκεφθήκαμε μας υποδέχθηκε και αποχαιρέτησε μ’ ένα ωραίο χαμόγελο, «τελειωθείς εν ολίγω επλήρωσε χρόνους μάκρους», κατά το γραφικό λόγιο. Η εξόδιος ακολουθία του έγινε στο Κελλί της Αναστάσεως. χοροστατούντος του φίλου του μητροπολίτου Ξάνθης Παντελεήμονος και πλήθους ιερομονάχων και μοναχών, την επομένη ημέρα. Αναπαύεται τώρα απολαμβάνοντας τους μισθούς των καμάτων του, μέσα στο φως και τη χάρη του Αναστάντος Χριστού, τον οποίο από μικρός αγάπησε και ακολούθησε με όλη τη θέρμη της καρδιάς του.
 Μπορεί να είναι εικόνα 4 άτομα
 
Μετά την κοίμηση του, ένας Πνευματικός τον είδε και τον ρώτησε:
«Πως είσαι»; Του απάντησε: «Καλά είμαι». Τον ρώτησε ξανά: «Ο Γέροντας Φανούριος πως είναι»; «Καλά», του απάντησε. Ο Γέροντας Ηρωδίων, «Καλά». Τον ρώτησε και για κάποιον άλλο και του είπε πως δεν είναι καλά. Δεν του είπε τ' όνομά του. Σε έναν επισκέπτη του έλεγε: «Παλιά μιλούσαν μέσα στα μπακάλικα και τα καφενεία για αλήθειες δογματικές. Η θεολογία έγινε υπόθεση πανεπιστημιακή κι όχι κατάσταση βιωματική. Τρέφεται από τη λογοκρατία, ενώ θα έπρεπε να ζούσε από τον Λόγο.
Το μεγαλύτερο κακό για τον σημερινό άνθρωπο είναι τ’ ότι μέσα στην κοινωνία δέχεται τόσα πολλά ερεθίσματα, ώστε του μένει ελάχιστος χρόνος για να σκεφθεί τον Θεό. Αυτοί που έχουν επιδοθεί στην προσπάθεια για την ένωση των Εκκλησιών δεν έχουν οι ίδιοι ενωθεί με το Άγιον Πνεύμα η δεν ένιωσαν την ανάγκη να ενωθούν με Αυτό».
Τήν ευχή του να έχουμε. 
 
 Μπορεί να είναι εικόνα 1 άτομο
Μπορεί να είναι εικόνα μνημείο

Τι μυστικά να κρύβονται άραγε;

 

[IMG_2468.JPG]

Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς_Όλοι αμαρτάνουμε, όλοι παραβαίνουμε τις εντολές του Χρίστου και τους κανόνες της Αγίας Εκκλησίας, ωστόσο, κάποιοι ομολογούν ότι είναι αμαρτωλοί και μετανοούν για τα ανομήματα τους, αντιθέτως άλλοι απορρίπτουν τους ιερούς κανόνες ισχυριζόμενοι ότι είναι ξεπερασμένοι και όχι πλέον απαραίτητοι.

 Μπορεί να είναι doodle 1 άτομο

Ωσάν να είμαστε πνευματικότεροι από εκείνους πού μας παρέδωσαν τους εκκλησιαστικούς κανόνες, τους οποίους ο ίδιος ο Κύριος τους έδωσε στους Αποστόλους Του και στους Ιεράρχες. Ενώπιον μας εκτείνονται δυο μονοπάτια:
το μονοπάτι του σοφού ληστή και το μονοπάτι του ληστή πού αποβλήθηκε στην κόλαση υπό το βάρος της βλασφημίας του.
Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς
Αρχιεπίσκοπος Σαγκάης
και Σαν Φρανσίσκο
( 2 Ιουλίου ημέρα μνήμης).

 

Η αλλαγή των ιερών αμφίων του Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς

Αν ήμουν…

Μπορεί να είναι εικόνα παπούτσια και κείμενο

Θα ‘θελα να ‘μουν συγγραφέας, να γράψω ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα…

Θα ‘θελα να ‘μουν ποιητής, να βρίσκω τα λόγια να περιγράψω τον κόσμο…

Θα ‘θελα να ‘μουν μουσικός, να ξεκλειδώνω τους ήχους και να συμμετέχω στο «πανηγύρι» της μουσικής…

Θα ‘θελα να ‘μουν ζωγράφος, να ‘χω τα πινέλα προέκταση των χεριών και του μυαλού μου…

Θα ‘θελα να ’μουν γραφίστας, να στέλνω ομορφιά και τέχνη στην καθημερινότητα των ανθρώπων…

Θα ‘θελα να ‘μουν ηθοποιός, να φτιάχνω νέους κόσμους μαζί με εμπνευσμένους συνεργάτες, αναδεικνύοντας τον πλούτο τόσων κειμένων και κοινωνώντας τον με όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους…

Θα ‘θελα να ‘μουν φωτογράφος, να κλέβω τις στιγμές και να τις κάνω τέχνη…

Θα ‘θελα να ‘μουν «εναλλακτικός» καλλιτέχνης, να πειραματίζομαι με υλικά, να φτιάχνω κολάζ, να κάνω γκράφιτι, να στήνω μικρά δρώμενα, να…, να…, να ‘χω χίλιες μικρές διεξόδους στα όνειρα, τις σκέψεις, τη φαντασία μου…

Θα ‘θελα να μπορώ να δημιουργώ στο μικρό «εδώ και τώρα» χωρίς απαραίτητα την ταμπέλα του καλλιτέχνη…

Υ.Σ.η φωτογραφία λέει: Άφησε τα χνάρια της ευγένειας όπου κι αν πας

Έμπνευση






Επίμονο χάδι, πνοή
μουσική τού επίμονου λόγου
η συντροφιά μυστική συνοδεία,
τούτος ο έρως τού λόγου, ρυθμός,
δοκιμασία και παρηγοριά μαζί,
με κάνει παράφορα έξαλλο.

Επίμονη μια καθαρή μυρωδιά,
δίχως μυρωδιά φλοίσβος,
ροή νερού, άσπιλη.
Σαν διαμάντι απίθανο, ψυχρό,
που αστράφτει ψυχρά, δυνατό,
αίσθημα δυνατό.

Κρυστάλλινη μοναξιά, έκσταση
μύχια η μοναξιά τότε,
είναι ακτινοβολία τής ψυχής
αβάσταχτη έπαρση, σαν
δυστυχία έκθαμβη, πόνος
ερωτικά απαράμιλλος.

Ω του λόγου αγάπη περίκαλλη,
ο μονάχος άνθρωπος,
όταν σε γνωρίσει,
ξεπερνάει την ιδέα τής ύπαρξης.

Ζωή Καρέλλη
Από τη συλλογή Της μοναξιάς και της έπαρσης (1951)

Kizlar Kaitesi! Το άγνωστο “Ζάλογγο” του ΠΟΝΤΟΥ!


Πήγα σε έναν ποντιακό σύλλογο,  να μάθω χορούς.  “Νέος” ακόμα, θαρρώ 2η φορά ήταν, λέει ο δάσκαλος.  Έξω οι άντρες, τώρα θα χορέψουν οι γυναίκες το Κιζλάρ… Όταν είδα την πρώτη που έσερνε το χορό να πέφτει, ωχ λέω η καημένη έπεσε… πέφτει  και η δεύτερη και η τρίτη…. μετά έψαξα το γιατί…



Η περιοχή του Δυτικού Πόντου και ιδιαίτε­ρα της Πάφρας αποτελούσε νευραλγικό για τους Τούρκους σημείο και έπρεπε να καταβάλουν κάθε προσπάθεια για να τους εξισλαμίσουν και επειδή δεν το πέτυχαν σκέφθηκαν να τους απαγορεύσουν να ομιλούν την ελληνική γλώσσα και έτσι χάνοντας την ελληνική λαλιά τους θα ήσαν εύκολη λεία στα χέρια των ντερεμπέηδων και για το λόγο αυτό χρησιμοποίησαν εναντίον τους τα όσα καταχθόνια σχέδια είχαν κατά νου και για να επιτύχουν τον σκοπό τους χρη­σιμοποίησαν Τατάρους, Γύφτους, Αρβανίτες και ληστές προερχομένους από τη Συρία, την Περσία κ.τ.λ.».
Επί εποχής Χασάν Αλήμπεη και σε μια προσπάθεια των ανθρώπων του να συλλάβουν νεαρές γυναίκες για να τις στείλουν στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής, ένας με­γάλος αριθμός γυναικόπαιδων και νεαρών κοριτσιών μπή­καν, το 1680, μέσα στο κάστρο του Άλυ, το μετέπειτα Κιζ Καλεσί, για να αποφύγουν τη σύλληψη.
Μετά από πολιορκία 48 ημερών, άλλες έγκλειστες έχασαν τα λογι­κά τους, άλλες πέθαναν από πείνα και δίψα, άλλες έφυγαν κρυφά και παραδόθηκαν στους Τούρκους του ντερέμπεη, γιατί δεν άντεχαν τις στερήσεις των 48 ημερών, ενώ μια ομάδα από 30 – 40 νεαρά κορίτσια, για να μην παρα­δοθούν, ανέβηκαν ψηλά στην κορυφή του κάστρου από όπου έπεσαν και αυτοκτόνησαν.
Μετά από όλα αυτά που συνέβαιναν στην περιοχή της Πάφρας, ξεσηκώθηκαν μερικοί λεοντόκαρδοι Έλληνες και ανέβηκαν στα γύρω βουνά και, αφού ζώστηκαν τα άρματα, άρχισαν και αυτοί να κάνουν αντίποινα στους ανθρώπους του ντερέμπεη.
Μέσα από τα τρίσβαθα της ψυχής τους αναπηδούσε η σπίθα της τιμής και του αγώνα, που αποτελούσαν το νόημα της Ελλάδας και της Ορθοδοξίας και έπαιρναν και τη βαριά ευθύνη για έναν άνισο αγώνα, αλλά τίμιο και παλικαρίσιο, κατά του Τούρκου δυνάστη.
Μέσα στη λαίλαπα αυτή των διώξεων και των μαρτυρίων, ξεκινούν μερικοί για τον μεγάλο αγώνα, από το 1690 ακόμη, όταν ο υπόλοιπος Πόντος μένει καθη­λωμένος και αδύναμος να αντιδράσει με οποιονδήποτε τρόπο.
Ασαρκαλε
Θανατί Λάγγεμαν ή Κιζλάρ Χοπλαμασί που στην Τουρκική γλώσσα σημαίνει «Πήδημα Κοριτσιών» ή Κιζλάρ Καϊτεσί δηλαδή «μουσικός σκοπός των κοριτσιών» είναι χορός που χόρευαν στην Μπάφρα για να τιμήσουν τις 30-40 κοπέλες από το χωριό Ασάρ που προτίμησαν να πέσουν σε γκρεμό ύψους 150 μέτρων . Έτσι μετά την αυτοθυσία των κοριτσιών το κάστρο ονομάστηκε Κίζ καλεσί (Kiz Kalesi) δηλαδή το «Το Κάστρο των Κοριτσιών».  Ο χορός αναπαριστά την κίνηση της κοπέλας καθώς πηδούσε στο κενό για να συναντήσει τον θάνατο στα απότομα και κοφτερά βράχια. Τα μουσικά όργανα που χρησιμοποιούσαν ήταν ο ζουρνάς με το νταούλι και λιγότερο η λύρα.
Ο ΧΟΡΟΣ!!!
………
Δείτε πανοραμική φωτογραφία της περιοχής πατώντας ΕΔΩ!
Asarkale7
Ασαρκαλε6
Ασαρκαλε5
Ασαρκαλε4
Ασαρκαλε3
Ασαρκαλε2
Πληροφορίες από το βιβλίο του Οδυσσέα Λαμψίδη,
  «Ο Πόντος στους νεώτερους χρόνους» 

Αυτό δεν πουλιέται

Μια παλιά ιστορία λέγει:

Κάποτε ο διάβολος το έριξε στο εμπόριο. Άνοιξε ένα μεγάλο κατάστημα, ένα σούπερ-μάρκετ, όπως θα λέγαμε σήμερα. Και κάθε μέρα διαφήμιζε και πουλούσε τα προϊόντα του.

Ανάμεσα στα εμπορεύματα του, υπήρχε και ένα εργαλείο με πολύ παράξενο και προκλητικό σχήμα. Επάνω στο εργαλείο αυτό ο διάβολος είχε βάλει μια πινακίδα που έλεγε: ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΠΟΥΛΙΕΤΑΙ. Πολλοί από τους πελάτες του ενδιαφέρθηκαν να αγοράσουν, το παράξενο αυτό εργαλείο. Αλλά ο διάβολος έμεινε άκαμπτος και ανυποχώρητος.

Μην κάνετε κουβέντα! έλεγε. Ό,τι άλλο θέλετε, μπορώ να το πουλήσω. Αυτό όχι! Αυτό μου είναι το πιο χρήσιμο, από όσα έχω. Και είναι πραγματικά παράξενο. Με αυτό κατορθώνω, εκείνα που δεν θα μπορούσα να τα κατορθώσω με κανένα άλλο τρόπο. Μην κάνετε λοιπόν συζήτηση. Γιατί πουλώντας το εργαλείο αυτό, εγώ το έκλεισα το μαγαζί μου!…

Ποιό ήταν αυτό το εργαλείο;

Ένας που θέλησε να το περιεργαστεί λίγο καλλίτερα, διάβασε το όνομά του! Το έλεγαν: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΩΤΗΡΙΑ.

Και πράγματι. Όταν στη καρδιά ενός ανθρώπου ριζώσει ο λογισμός, ότι δεν υπάρχει σωτηρία, δεν υπάρχει Θεός, δεν υπάρχει παράδεισος, τότε ο άνθρωπος είναι ικανός για όλα!

Γι’ αυτό και ο κύριος αγώνας μας πρέπει να είναι, να αχρηστέψουμε το όπλο αυτό του διαβόλου.

Πώς όμως θα το αχρηστέψουμε;

Ας ακούσουμε, τί μας λέει ο άγιος Θεοφάνης ο έγκλειστος:

«Η έλλειψη πίστης στο Θεό προέρχεται από τον εχθρό μας. Αυτός χτίζει έναν τοίχο ανάμεσα σε μας και στο Θεό, με σκοπό να μας χωρίσει μια για πάντα από το Θεό!

Αυτό τον τοίχο τον γκρεμίζει η μετάνοια και η εξομολόγηση. Ο διάβολος αυτό το ξέρει. Και γι’ αυτό αγωνίζεται με όλες τους τις δυνάμεις, να μη μας αφήσει να στραφούμε με πίστη στο Χριστό.

Πώς;

Άλλοτε σπέρνει μέσα στη ψυχή μας αμφιβολίες.

Άλλοτε μας κάνει να σκεπτόμαστε, ότι εμάς δεν θα μας συγχωρέσει ο Χριστός! Οι χειρότερες παγίδες του διαβόλου είναι η αμφιβολία και η απελπισία. Αν λοιπόν θέλετε να σωθείτε, φυλαχθείτε από αυτές, όσο πιο πολύ μπορείτε!

Μη πιστεύετε ποτέ σε τέτοιους λογισμούς!.., Και αν ο διάβολος δεν σας το παραδίνει το όπλο του αυτό, αρπάξτε το του με τη βία!… Διώξτε και καταφρονήστε τους λογισμούς αυτούς.

Μην ξεχνάτε ποτέ ότι:

Ο Κύριος θέλει τη σωτηρία όλων μας. Και συνεπώς και τη δική σας. Μας προσκαλεί κοντά του όλους μας. Και το ενδιαφέρον σας για τη σωτηρία σας αυτό δείχνει: ότι ο Χριστός σας φωνάζει: «Δεύτε προς με… καγώ αναπαύσω υμάς». Μη νομίζετε, ότι το ενδιαφέρον σας αυτό προέρχεται από σας τους ίδιους; Όχι! Ο Κύριος το έσπειρε στη ψυχή σας. Και αφού Αυτός το έσπειρε, δεν επιτρέπεται να αμφιβάλλουμε, ότι θα μας χαρίσει αυτό, στο οποίο ο ίδιος μας καλεί.

Πλησιάστε λοιπόν με θάρρος. Και μην αφήνετε τον εχθρό, να σπέρνει στη ψυχή σας ζιζάνια αμφιβολίας και απιστίας. Ούτε να σας λέει, ότι δεν πρόκειται να σωθείτε.

Μην τον πιστεύετε. Τον πλάνο. Τον ψεύτη.

Μην ξεχνάτε, ότι «ο Θεός θέλει πάντας σωθήναι». Και έχει ένα πόθο:

Να ελεεί. Να ελεεί. Να ελεεί».

(Μητροπ. Νικοπόλεως Μελετίου, «Αγαλλίαμα Καρδίας»)

Η Κρήτη του Ρούντο Σβάρτς

Η Κρήτη της Κατοχής με χρώματα - Αρχαιολογία Online

Ο Ρούντο Σβαρτς έφτασε στην Κρήτη στις 30 Ιανουαρίου του 1943. Το νησί δεν υπήρξε γι’ αυτόν μόνο, ή κυρίως, μια κατεχόμενη περιοχή και ένα από τα πολλά πεδία του πολέμου. Ο Σβαρτς εξοικειώθηκε με τον τόπο, αγάπησε τους ανθρώπους, τη φύση και τα μνημεία. Ακούμπησε τη ζεστή ματιά του στους ανθρώπους και τα πράγματα, αποτύπωσε και κατέγραψε εικόνες με ενδιαφέρον ερασιτέχνη αρχαιολόγου, λαογράφου και φυσιοδίφη.

«4 Ιουνίου 1943»

Ιδιαίτερα το σούρουπο η εικόνα είναι ωραία, όταν πολλοί άνθρωποι που βρίσκονται γύρω από τους πάγκους αυτή την ώρα, πίνουν καφέ, ρακί ή κρασί και κουβεντιάζουν. Ξεχωρίζουν σαν σιλουέτες στην ανοιχτόχρωμη έξοδο, ενώ από τα μαγαζιά η σκιά του φωτός από τις λάμπες λαδιού γλιστρά στο δρόμο. Η εικόνα αυτή μου θύμισε στην επίδραση του φωτός σε αρκετά έργα του Ρέμπραντ», σημειώνει στις 4 Ιουνίου 1943 στο ημερολόγιο του καθώς περιδιαβαίνει στους δρόμους των Αρχανών ο στρατιώτης της Βέρμαχτ Ρούντο Σβαρτς, ζωγράφος στο επάγγελμα στην πολιτική του ζωή.

«13 Φεβρουαρίου 1944»

Σήμερα είναι Κυριακή πρωί. Ο ήλιος λάμπει και με δελεάζει για οδοιπορικό και έτσι αρπάζω το μπλοκ ζωγραφικής μου και περπατώ στα Μάλια και το χώρο ανασκαφής του τότε μινωικού πολιτισμού. Ο δρόμος με οδηγεί κατά μήκος της παραλίας και έχω πάντα το γραφικό ελκυστικό πανόραμα του κόλπου των Μαλίων.



Πορτρέτο του Rudo στην Κνωσό. Βρέθηκε στην Κρήτη, στρατιώτης της Wermacht. Δεν έριξε ούτε μια τουφεκιά. Ζωγράφιζε και φωτογράφιζε.



Κρατούσε ημερολόγιο...



Η μάτια περιπλανιέται στη μαύρη αίθουσα. Πέφτει στην προθήκη με τα προσωπικά του αντικείμενα...



Και τα ημερολόγια του...



Δίπλα η φωτεινή αίθουσα με τα λάδια, τα παστέλ, τις ακουαρέλες και τα μολύβια.



Τη ζωγράφισε και την έβαλε να προσθέσει το όνομά της [κάρβουνο σε χαρτί]



Πιθάρια στη Φαιστό [ακουαρέλα]



Βοσκός στα Κεράσα [κόκκινο μολύβι]



Κνωσός, ξανά [ακουαρέλα]



Ο κόλπος της Μεσαράς, στο βάθος το όρος Κέδρος [κόκκινο μολύβι]



Οι παρυφές της Αυγενικής, στο βάθος ο Ψηλορείτης [Φωτογραφία]



[Φωτογραφία Κρητικού βοσκού]



Πιτσιρίκια στο χωριό Μητρόπολη της Μεσαράς [Φωτογραφία]



Αγία Γαλήνη [Φωτογραφία]



Γόρτυνα, Νυμφαίο [Φωτογραφία]



Φύλλο Ημερολογίου. Το μοναστήρι και η ηγουμένη της Παλιανής [μολύβι - μελάνι]



Σοκάκι στο Ηράκλειο. Στο βάθος ο Άγιος Τίτος [μολύβι]



Χαρουπιές στα Μάλια [Μολύβι]


Τετάρτη 2 Ιουλίου 2025

Χαραμοφάης

 

Ἔχω θυμὸ μεγάλο, ἔχω τσαντίλα 
 
Ο ύμνος της φαμίλιας που καταδυναστεύει την Ελλάδα..
 
 
Ἐγίνανε τὰ νεῦρα μου τσατάλια
Λὲς κι ἡ ζωὴ ἐπίτηδες τὸ κάνει
Καὶ μοῦ πετάει ἐμπρὸς μου κ' ἕνα βλαμμένο
Τοῦ 'χωσε φράγκα ὁ γέρος νὰ τὸν σπουδάσει
Μὰ ἔμεινε ἕνα τοῦβλο ἕνα κωθώνι
Τοῦ πῆρε καὶ ἕνα σπίτι καὶ ἕνα ἁμάξι
Τοῦ βρῆκε καὶ δουλειά τοῦ παλιοφλώρου
Ἔπιασε μιὰ καρέκλα καὶ τὰ ξύνει
Δὲν ξέρει πόσο κάμνουν δυὸ καὶ δύο
Μοῦ πῆρε καὶ τὸ ὕφος τοῦ ξερόλα
Πῶς νὰ μὴν τρελαθῶ μὲ τὸν μaλ@κα

Ένας από τους τελευταίους αυτοδίδαχτους μουσικούς στη φλογέρα που συναντήσαμε στη Νότια Καρυστία!

 Ο κος Ντέντες Παναγιώτης ετών 95 με καταγωγή από το χωριό Βαρελαίοι αποτελεί έναν από τους τελευταίους αυτοδίδακτους μουσικούς στη φλογέρα !!Από μικρό παιδί επαιζε την φλογέρα και όπως μας λέει η μουσική και η φλογέρα του αποτελεί παρηγοριά του τώρα στα γεράματα.

Η ΔΙΑΜΑΧΗ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ

 - Μπορεί να είναι εικόνα 1 άτομοΆγιος Σωφρόνιος
Ένα από τα ερωτήματα που με απασχολούσαν ήταν το πώς είναι δυνατό να ζήσεις αναμάρτητα σε αυτό τον κόσμο. Γιατί όλες μας οι πράξεις είναι τόσο ασήμαντες σε σχέση με όσα απαιτεί από μας το πνεύμα του Ευαγγελίου, που αυτό φαίνεται απλώς αδύνατο, ουτοπικό. 
 
Θυμάμαι, πόσο φοβερά βασανίστηκα κάποτε από αυτό, ότι δεν κατάφερα δηλαδή ούτε να μην κατακρίνω με τις σκέψεις, ούτε να μην υπερηφανεύομαι, ούτε να μην αισθάνομαι αντιπάθειες κλπ. Και αφού όλα αυτά δεν τα κατάφερα, άρχισα με τον Θεό ένα είδος διαμάχης αυτής της τάξεως: «Μιλάς, λοιπόν Εσύ για την έσχατη Φοβερή Κρίση. Αλλά πώς άραγε θα με κρίνεις; Ποιο το δικό σου Είναι; Ποιες οι δικές σου δυνατότητες και ποιες οι δικές μου; Εγώ είμαι άνθρωπος: Αν δεν κοιμηθώ, αν δεν φάω κλπ., θα πεθάνω. Αν κάποιος ή κάτι με κτυπήσει, πάλι θα πεθάνω. Κι Εσύ θα κρίνεις εμένα!». 
 
Και όταν παρέμεινα σε αυτή τη διαμάχη, μου έγιναν ξαφνικά κατανοητά τα λόγια του Χριστού: «Ο Πατήρ κρίνει ουδένα, αλλά την κρίσιν πάσαν δέδωκε τω Υιώ … ότι Υιός ανθρώπου εστί»

Αγιον Όρος,Ι. Μ. Αγίου Διονυσίου ο Εσπερινός Τιμίου Προδρόμου

Αποκ. 22, 12 Ἰδοὺ ἔρχομαι ταχύ, καὶ ὁ μισθός μου μετ᾿ ἐμοῦ, ἀποδοῦναι ἑκάστῳ ὡς τὸ ἔργον ἔσται αὐτοῦ.

 




Αποκ. 22, 12 Ιδού έρχομαι γρήγορα και έχω μαζή μου τον μισθόν, δια να ανταμείψω τον καθένα από τους πιστούς και εναρέτους σύμφωνα με τα έργα της ζωής του και την όλην κατάστασιν της καρδίας του.
 
Αποκ. 22, 13 ἐγὼ τὸ Α καὶ τὸ Ω, ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος, ἀρχὴ καὶ τέλος.
 
Αποκ. 22, 13 Εγώ είμαι το Α και το Ω, η απειροτελεία ύπαρξις, ο χωρίς αρχήν πρώτος και χωρίς τέλος έσχατος, είμαι ο αιώνιος και αναλλοίωτος, η δημιουργική αρχή και αιτία των πάντων και ο ύψιστος σκοπός αυτών.
 
Αποκ. 22, 14 Μακάριοι οἱ ποιοῦντες τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ, ἵνα ἔσται ἡ ἐξουσία αὐτῶν ἐπὶ τὸ ξύλον τῆς ζωῆς, καὶ τοῖς πυλῶσιν εἰσέλθωσιν εἰς τὴν πόλιν.
 
Αποκ. 22, 14 Μακάριοι είναι εκείνοι που τηρούν τας εντολάς του Χριστού δια να έχουν έτσι εξουσίαν από τον Θεόν και δικαίωμα να τρέφωνται από το δένδρον της ζωής και να εισέλθουν ελεύθερα από τας πύλας εις την πόλιν του Θεού, εις την Βασιλείαν των Ουρανών.
 
Αποκ. 22, 15 ἔξω οἱ κύνες καὶ οἱ φαρμακοὶ καὶ οἱ πόρνοι καὶ οἱ φονεῖς καὶ οἱ εἰδωλολάτραι καὶ πᾶς ὁ φιλῶν καὶ ποιῶν ψεῦδος.
 
Αποκ. 22, 15 έξω οι αδιάντροποι σαν τα σκυλιά και οι οποίοι κατατεμαχίζουν την Εκκλησίαν του Χριστού, έξω οι μάγοι και οι πόρνοι και οι φονείς και οι ειδωλολάτραι και κάθε ένας που αρνείται την αλήθειαν, αγαπά δε και ακολουθεί το ψεύδος της αμαρτίας.
 
Αποκ. 22, 16 Ἐγὼ Ἰησοῦς ἔπεμψα τὸν ἄγγελόν μου μαρτυρῆσαι ὑμῖν ταῦτα ἐπὶ ταῖς ἐκκλησίαις. ἐγώ εἰμι ἡ ῥίζα καὶ τὸ γένος Δαυΐδ, ὁ ἀστὴρ ὁ λαμπρὸς ὁ πρωϊνός.
 
Αποκ. 22, 16 Εγώ ο Ιησούς έστειλα τον άγγελόν μου να κηρύξη και μαρτυρήση εις σας όλα αυτά που περιέχονται στο βιβλίον τούτο δια να γίνουν γνωστά εις τας Εκκλησίας. Εγώ είμαι η ρίζα του Δαυΐδ, ο γνήσιος αυτού απόγονος και κληρονόμος των Θείων επαγγελιών, εγώ είμαι το λαμπρόν άστρον της αυγής, ο ανέσπερος ήλιος της Δικαιοσύνης που χαρίζω την ατελείωτον αιωνίαν ημέραν.
 
Αποκ. 22, 17 Καὶ τὸ Πνεῦμα καὶ ἡ νύμφη λέγουσιν· ἔρχου. καὶ ὁ ἀκούων εἰπάτω· ἔρχου. καὶ ὁ διψῶν ἐρχέσθω, καὶ ὁ θέλων λαβέτω ὕδωρ ζωῆς δωρεάν.
 
Αποκ. 22, 17 Και το Πνεύμα το Αγιον και η νύμφη Εκκλησία λέγουν· έλα, Νυμφίε έλα. και καθένας που ακούει τας προφητείας αυτάς ας είπη· έλα, Νυμφίε, έλα. και καθένας που διψά τον Νυμφίον Χριστόν και την αιωνίαν μακαριότητα ας έλθη, και όποιος θέλει ας πάρη δωρεάν το ύδωρ της ζωής.
 
Αποκ. 22, 18 Μαρτυρῶ ἐγὼ παντὶ τῷ ἀκούοντι τοὺς λόγους τῆς προφητείας τοῦ βιβλίου τούτου. ἐάν τις ἐπιθῇ ἐπὶ ταῦτα, ἐπιθήσει ὁ Θεὸς ἐπ᾿ αὐτὸν τὰς πληγὰς τὰς γεγραμμένας ἐν τῷ βιβλίῳ τούτῳ·
 
Αποκ. 22, 18 Εγώ ο Ιωάννης ομολογώ και διαβεβαιώνω καθένα που ακούει τα λόγια των προφητειών του βιβλίου τούτου, ότι εάν κανείς προσθέση εις αυτά, θα προσθέση ο Θεός επάνω εις αυτόν τας πληγάς και τας τιμωρίας που είναι γραμμένες στο βιβλίον τούτω·
 
Αποκ. 22, 19 καὶ ἐάν τις ἀφέλῃ ἀπὸ τῶν λόγων τοῦ βιβλίου τῆς προφητείας ταύτης, ἀφελεῖ ὁ Θεὸς τὸ μέρος αὐτοῦ ἀπὸ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς καὶ ἐκ τῆς πόλεως τῆς ἁγίας, τῶν γεγραμμένων ἐν τῷ βιβλίῳ τούτῳ.
 
Αποκ. 22, 19 και εάν κανείς αφαιρέση από τα προφητικά λόγια του βιβλίου θα αφαιρέση ο Θεός την μερίδα και την συμμετοχήν του από το δένδρον της αιωνίου ζωής και από την αγίαν πόλιν, που είναι γραμμένα στο βιβλίον αυτό.
 
Αποκ. 22, 20 Λέγει ὁ μαρτυρῶν ταῦτα· ναὶ ἔρχομαι ταχύ. ἀμήν, ναὶ ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ.
 
Αποκ. 22, 20 Λεγει ο Χριστός ο οποίος μαρτυρεί την απόλυτον αλήθειαν των προφητειών του βιβλίου· Ναι, έρχομαι γρήγορα. και ο Ιωάννης με όλην την Εκκλησίαν μαζί απαντούν· αμήν· ναι, έλα, Κυριε Ιησού.

Ἁγιορειτική Ἀνοικτή Ἐπιστολή περί τῆς ἐπικειμένης ἐπισκέψεως στόν Ἄθωνα τοῦ Πρωθυπουργοῦ τῆς Ἑλλάδος Κυριάκου Μητσοτάκη.

Ἐπίκειται λοιπόν, κατά θεία παραχώρηση, ἐπίσκεψη τοῦ Πρωθυπουργοῦ τῆς φιλτάτης Πατρίδος μας Ἑλλάδος Κυριάκου Μητσοτάκη, στό Ἅγιον Ὄρος, τό Περιβόλι τῆς Παναγίας μας! Ἆραγε μέ ποιό φρόνημα ἀφικνεῖται τίς προσεχεῖς ἡμέρες ὁ Πρωθυπουργός μας στό Ἁγιώνυμον Ὄρος; Ἔρχεται ὡς προσκυνητής, γιά νά ἐκζητήσει τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ὅπως κάθε Ὀρθόδοξος Χριστιανός; Ἔρχεται ὡς προσκυνητής τῆς Θεομήτορος, τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ, γιά νά Τῆς «ἀναγράψει», νά Τῆς ἀποδώσει, «τά νικητήρια» γιά τίς παρελθοῦσες ἐπιτυχίες καί νά ζητήσει

Η ιστορία του καϊκιού Δόξα που πήγαινε στα χωριά του Καβοντόρο!

Το καΐκι Δόξα αποτελούσε για τα Καβοντορίτικα χωριά το μοναδικό μέσο μεταφοράς για τους κατοίκους των χωριών αυτών ελλείψει δρόμων .Ήταν η μοναδική διέξοδος μιας και δεν υπήρχε οδικό δίκτυο,ρεύμα ,νερό. Καπετάνιοι του ιστορικού αυτού καϊκιού ήταν ο Ευάγγελος ΔΩΡΟΒΑΤΑΣ και ο Παναγιώτης ΒΟΥΓΙΟΥΚΑΣ .Οι συνθήκες που πραγματοποιούσαν το δρομολόγιο ήταν αντίξοες.

 

 Με ένα μικρό καΐκι διέσχιζαν το Κάβοντορο και τα μανιασμένα κύματα με βοριά και με νοτιά,προκειμένου να γεμίσουν τα χωριά με ανθρώπους και τρόφιμα .Αν δεν υπήρχε το καΐκι τα χωριά αυτά θα είχαν ερημώσει προ πολλού.

Η τραγωδία των γηρατειών δεν είναι ότι κάποιος είναι γέρος, αλλά ότι είναι νέος.

 Μπορεί να είναι ασπρόμαυρη εικόνα 1 άτομο, πλεούμενο και ιστίο

«Η τραγωδία των γηρατειών δεν είναι ότι κάποιος είναι γέρος, αλλά ότι είναι νέος.
Μέσα σε αυτό το γερασμένο σώμα είναι μια καρδιά ακόμα τόσο περίεργη, ακόμα τόσο πεινασμένη, ακόμα γεμάτη λαχτάρα όσο ήταν στη νιότη.
Κάθομαι στο παράθυρο και παρακολουθώ τον κόσμο να περνάει, νιώθοντας σαν ξένος σε μια ξένη χώρα, ανίκανος να σχετιστώ με τον έξω κόσμο, κι όμως μέσα μου, καίει η ίδια φωτιά που κάποτε πίστευε ότι θα μπορούσε να κατακτήσει τον κόσμο.
Και η πραγματική τραγωδία είναι ότι ο κόσμος παραμένει ακόμα, τόσο μακρινός και άπιαστος, ένα μέρος που δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω».
Αλμπέρ Καμύ, «Η πτώση»

Η ιστορία της Κυράς της Ρήνειας.: Η γυναίκα που ζούσε μόνη της επί 54 χρόνια σε ακατοίκητο νησί απέναντι απ' τη Μύκονο

Η ιστορία της Κυράς της Ρήνειας. Δεν εγκατέλειψε ποτέ το νησί της, ακόμα και όταν χρειάστηκε να μείνει μόνη.

Η Κατερίνα Σαντοριναίου (1915-1990) είναι γνωστή με το προσωνύμιο «Κυρά της Ρήνειας» ή «Διαφεντού της Μεγάλης Δήλου». Η Ρήνεια είναι ένα μικρό νησί κοντά στη Μύκονο και σχεδόν «κολλημένο» με τη Δήλο. Στο παρελθόν είχε πλούσια ιστορία και συνέδεσε το όνομα της με τη γειτονική Δήλο. Οι παλιοί Μυκονιάτες ακόμα ταυτίζουν τα δύο νησιά και τα αποκαλούν με την ονομασία «Δήλες».

Η γυναίκα που δεν εγκατέλειψε ποτέ το νησί
Η Κατερίνα Σαντοριναίου πέρασε όλη της ζωή στη Ρήνεια. Τα πρώτα χρόνια ζούσε με τον σύζυγό της και μεγάλωσαν εκεί τα εφτά παιδιά τους. Συντροφιά της οικογένειας ήταν οι καλλιεργητές και οι βοσκοί που επισκέπτονταν το νησί αυθημερόν και το βράδυ επέστρεφαν στη Μύκονο. Φυσικά αν τους το επέτρεπε ο καιρός. Τις ημέρες που το καΐκι κατάφερνε να δέσει στη Ρήνεια, η Κατερίνα κατέβαινε στο λιμανάκι να πάρει κάποιες προμήθειες, αλλά και να υποδεχτεί τους λιγοστούς επισκέπτες.
Με χαρά τους ξεναγούσε στο νησί της και δεν ήταν λίγες οι φορές που τους φιλοξενούσε στο σπίτι της. Εκτός από φύλακας και ξεναγός, η γυναίκα φρόντιζε και τις πέντε εκκλησίες του νησιού. Άναβε τα καντήλια, καθάριζε τους χώρους και τις αυλές και περιποιούνταν τους κήπους. Όταν ο σύζυγός της έφυγε από τη ζωή και τα παιδιά της εγκατέλειψαν το νησί, η ίδια δε θέλησε να φύγει. Έμεινε μόνη της στην έρημη Ρήνεια με μόνη συντροφιά τα δύο σκυλιά της. Τον πρώτο καιρό συνέχισε τις παλιές της δραστηριότητες.

Όταν τα κατάφερνε μάλιστα, παρήγαγε και δικό της τυρί. Με το πέρασμα του χρόνου απέκτησε και το μοναδικό τηλέφωνο του νησιού, που ήταν για εκείνη σημαντική συντροφιά, ιδιαίτερα τα χειμωνιάτικα βράδια με κακοκαιρία που κανείς δεν μπορούσε να προσεγγίσει τη Ρήνεια. Όσο κι αν οι βοσκοί και οι καλλιεργητές που επισκέπτονταν το νησί την παρότρυναν να το εγκαταλείψει, εκείνη αρνιόταν πεισματικά.
Η Κατερίνα Σαντοριναίου έμεινε τελικά στην αγαπημένη της Ρήνεια για 54 συνεχή χρόνια, μέχρι που έφυγε από τη ζωή τον Απρίλιο του 1990. Ετάφη στη Μύκονο με την παραδοσιακή της φορεσιά την οποία επίσης αρνούνταν να εγκαταλείψει. Ένας από τους γιους της φροντίζει μέχρι σήμερα την περιουσία της οικογένειας στο νησί, καθώς και το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου.


Η ιστορία της Ρήνειας
Το 530 π.Χ. ο τύραννος της Σάμου Πολυκράτης κατέλαβε τη Ρήνεια και τη «δώρισε» στη Δήλο, που ήταν το ιερό νησί του Απόλλωνα. Μάλιστα, σύμφωνα με τη μυθολογία ο τύραννος έδεσε τα δύο νησιά μεταξύ τους με μια αλυσίδα γι’ αυτό βρίσκονται τόσο κοντά το ένα με το άλλο. Στις μέρες μας χρησιμοποιείται σαν χώρος βοσκής ζώων από τη Μύκονο. Τα τελευταία χρόνια τα μικρό νησί έχει συζητηθεί πολύ λόγω καταγγελιών για παράνομη ανοικοδόμηση, ωστόσο παραμένει μέχρι σήμερα ακατοίκητο.

Η Ρήνεια είναι σχεδόν κολλημένη με τη Δήλο γι αυτό και τα δύο νησιά ονομάζονταν παλιά Δήλες.