Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να πας τις λύπες και τις χαρές, τις δικές σου και του κόσμου, στον Χριστό!

Κυριακή μετά την 

Ύψωση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού

Ἐκ τοῦ κατὰ Μᾶρκον

η΄ 34 - θ΄ 1  

Μακαριστός π.Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος

Η Εκκλησία μας σήμερα χαρακτήρισε την Κυριακή ως Κυριακή μετά την Ύψωση, μιας και είχαμε γιορτάσει τη μεγάλη γιορτή της Ύψώσεως του Σταυρού, και το Ευαγγέλιο που διαβάσαμε πριν από λίγο, από το κατά Μάρκον Ευαγγέλιο, αναφερόταν ακριβώς σε αυτό το γεγονός. Βέβαια, όσο δύσκολο είναι να καταλάβεις το γεγονός του Σταυρού του Χριστού –είναι κάτι παραπάνω από το δύσκολο, μόνο μέσα από το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος μπορείς να το καταλάβεις – άλλο τόσο δύσκολο είναι να ερμηνεύσεις και τον ίδιο τον άνθρωπο, όπως τον περιγράφει σήμερα σε μια πρόταση του μικρή ο Χριστός, που είναι το κέντρο της ευαγγελικής περικοπής. Και αυτή η φράση, η πολύ γνώστη σε εμάς, παραμένει εν πολλοίς ακατανόητη και λίγο δυσπρόσιτη. Είναι εκείνο που λέει ότι όποιος θέλει να σώσει την ψυχήν αυτού, αυτός θα τη χάσει για μένα και το Ευαγγέλιο. 

Μπορεί καμιά φορά να κάνουμε κάποιες ερμηνευτικές προσεγγίσεις και να νομίζουμε ότι το καταλαβαίνουμε, αλλά είναι πραγματικά το βάθος αυτού του λόγου πολύ μεγάλο, για αυτό λοιπόν να το προσεγγίσουμε, όσο μπορούμε να προσεγγίσουμε ένα πολύ μεγάλο μυστήριο. Για να το καταλάβουμε, θα ακολουθήσω τον δρόμο των Πατέρων. Παίρνουμε, αφού μιλάει για την ψυχή το κομμάτι, παίρνουμε την ψυχή, που θεωρούμε όλοι που την ξέρουμε. Και λένε τα εξής. Η ψυχή, λέει, του ανθρώπου είναι ένα όργανο, ας το πούμε έτσι, που έχει ένα διφυή χαρακτήρα. Πρώτα, πρώτα δέχεται τα μηνύματα από τον κόσμο μέσα από τις σωματικές αισθήσεις, από τα μάτια, από τα αυτιά, από την αφή, παίρνει τις αισθήσεις και τις αναλύει. Κι έτσι ζούμε τον συναισθηματικό μας κόσμο, κάνει αυτές τις αναλύσεις· αυτή είναι η πρώτη έκφραση του ψυχικού κόσμου. Η δεύτερη έκφραση του ψυχικού κόσμου είναι, ακριβώς αναλύοντας τα μηνύματα που παίρνει από τον Θεό, να ανάγεται προς τον Θεό. Βλέπετε λοιπόν πως η ψυχή έχει έναν διφυή χαρακτήρα. Αναλύει τα μηνύματα του κόσμου, τα ερεθίσματα, τα αισθητά, αλλά ακόμη περισσότερο αναλύει, δέχεται και κατευθύνεται προς τον Θεό. 

Τώρα κοιτάξτε πού είναι αυτή η έννοια της απωλείας της ψυχής, για να την σώσουμε. Αν κάποιος σταθεί σε ένα από αυτά τα δύο, δηλαδή στην πρώτη έκφραση της αναλύσεως των εξωτερικών ερεθισμάτων, να παίρνει τα μηνύματα από τον κόσμο, να χαίρεται, να λυπάται, να έχει συναισθηματικό κόσμο, αυτό είναι ένας ψυχισμός, αν δεν υπάρχει το δεύτερο στοιχείο. Είναι ο άνθρωπος ο ψυχικός, ο ψυχολογικός, ο ψυχαναλυτικός, ο οποιοσδήποτε, ο οποίος ακριβώς παθαίνει και αρρωσταίνει και χάνεται, και όλος αυτός ο ψυχισμός και ο συναισθηματισμός γίνεται κατάρα και γίνεται απώλεια και γίνεται τρέμουλο και γίνεται βάσανο, γιατί ακριβώς δεν πάει στον δεύτερο δρόμο: στον δρόμο της αναλύσεως των μηνυμάτων του Θεού. 

Αλλά και το άλλο είναι καταστροφή. Αν κάποιος, αγνοώντας όλα τα σωματικά και όλα τα των εξωτερικών ερεθισμάτων, προσπαθεί να πάει στον Θεό χωρίς αυτά. Να έλεγα που ενώ η πρώτη κατηγορία ήταν ο άνθρωπος του ψυχισμού, [η δεύτερη] είναι ο άνθρωπος του διαλογισμού που, ξεχνώντας όλα τα του κόσμου, πάει να βρει με ένα δικό του τρόπο, αφηρημένο – και  δεν υπάρχει αφηρημένος τρόπος για να βρεις τον Θεό – να βρει τον Θεό. 

Ο πρώτος, λοιπόν, τρόπος είναι ο τρόπος του ψυχισμού· λάθος. Ο δεύτερος τρόπος είναι ο τρόπος του διαλογισμού· λάθος. Και εκεί ακριβώς, σε αυτό το σημείο, έγκειται η ερμηνεία τού να χάσεις τη ψυχή σου, που τι σημαίνει; Για να βρεις τον κόσμο όλο και για να βρεις τον Χριστό, πρέπει αυτά να τα συνδέσεις, δηλαδή να πάρεις τα μηνύματα του κόσμου και να μην σου φτιάχνουν αυτά ούτε λύπη ούτε χαρά. Κι όλα αυτά που παίρνεις, να πεις, δεν ξέρω, αυτά με λυπούν ή αυτά με κάνουν να χαίρομαι; εγώ θα τα πάω στον Χριστό! Και πηγαίνοντάς τα στον Χριστό, επειδή ακριβώς πας τα πράγματα που παίρνεις από τον κόσμο, δεν ζεις μια αφηρημένη ζωή, αξιοποιείς αυτά που έφτιαξε ο Χριστός για σένα. Πηγαίνοντάς τα στον Χριστό, πας τις λύπες και τις χαρές του κόσμου, κι όλες αυτές οι λύπες και οι χαρές πάνε εκεί και τότε ανάγονται εκεί. Και η χαρά σου είναι πέρα από την χαρά, και δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από αυτήν: το να πας τις λύπες σου και τις χαρές σου, τις δικές σου και του κόσμου, στον Χριστό! 

Και τότε παύει  η αφηρημένη αναζήτηση του Θεού, παύει ο δρόμος του διαλογισμού και παύει η συναισθηματική αναζήτηση του Θεού. Η αναζήτηση των ψυχικών συναισθημάτων, των ψυχικών καταπτώσεων ή αναβάσεων, των ψυχικών ασκήσεων, των ψυχολογικών ασκήσεων, γιατί όλα τα πας στον Χριστό. Και τι είναι αυτό που χάνεις ακριβώς; Χάνεις αυτούς τους δυο δρόμους, που είναι αποτυχία και είναι βάσανος. Και αν δεν χάσεις αυτά και τα δύο: να ζητήσεις έναν Θεό αφηρημένο ή να παίρνεις τα μηνύματα του κόσμου για να ζεις ψυχικές και ψυχολογικές καταστάσεις, χάνεις τα πράγματα όπως τα θέλει ο κόσμος. Δείτε το γύρω σας: Ή μερικοί αναλύουν τα πράγματα και θέλουν να ζήσουν συναισθηματικά. Ή μερικοί αναζητώντας τα υψηλά, τα απόλυτα, πάνε σε ένα διαλογισμό και δεν βρίσκουν τίποτε. Αυτό χάνεις λοιπόν και αυτή είναι η ενότητα. 

Και να προσθέσω κάτι ακόμη που είναι πολύ σπουδαίο για την ισορροπία μας την πνευματική. Αν καταλάβατε αυτό που είπα – είναι  δύσκολο, φαίνεται δύσκολο και εγώ δύσκολα σας τα λέω – αν όμως, έστω στοιχειωδώς, το καταλάβατε και μπείτε σε αυτή την πορεία τού να μην σας πιάνει αγωνία από τις λύπες και τις χαρές του κόσμου γιατί τις πάτε στον Χριστό, λέει ο λόγος ο πατερικός που θα μπει μέσα ο πειρασμός και θα σας κάνει να μην τα πηγαίνετε στον Χριστό, να μην καταλαβαίνετε γιατί τα πάτε. Θα μπει μέσα ο πειρασμός και δεν θα αισθάνεστε τίποτε. Και λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας μας ότι και αυτή την αδυναμία σας να καταλάβετε, να την πάτε και αυτή στον Χριστό. Αν δηλαδή περνάτε δύσκολα, αν έχετε μια αφηρημένη κατάσταση ζωής και δεν καταλαβαίνετε αυτό που κάνετε, λέει και αυτό να το πάτε στο Χριστό! Ακόμη και το χαμένο νου  σας στον Χριστό να τον πάτε! Όλα αυτά εκεί να τα πάτε και τότε θα καταλάβετε τι σημαίνει να χάσεις την ψυχή σου για να τη σώσεις! 

Εμείς τι κάνουμε; αναλύουμε τα πράγματα γύρω μας, με χαρά, με λύπη, και στεκόμαστε εκεί. Και μετά, όλα αυτά χάνονται! Ή παίρνουμε κάποιες μικρο-ευχάριστες στιγμές από τη σχέσεις μας με τον Χριστό. Στεκόμαστε σε αυτές και χάνουμε το τώρα. Ακούστε, δεν ξέρω τι αισθάνεστε ή δεν αισθάνεστε. Αυτά που είπα είναι δεδομένα! Και αν δεν αισθάνεστε τίποτε και αν ο πειρασμός πήρε το νου σας και τον πετάει από εδώ και από εκεί, έστω και αυτό που δεν αισθάνεστε να το πάτε στον Χριστό και να πείτε «Κύριε ελέησον»! Και Εκείνος θα κάνει ό,τι μπορεί!

Είπα στην αρχή που είναι δύσκολο να καταλάβεις αυτή τη φράση και παραμένει δύσκολο και μυστήριο. Δεν ξέρω αν σας βοήθησα για να κάνετε κάτι, αλλά τουλάχιστον ένα να θυμάστε, ότι Χριστός χωρίς τις χαρές και τις λύπες του κόσμου δεν υπάρχει. Και ότι χαρές και λύπες του κόσμου χωρίς Χριστό δεν υπάρχουν. Και αν τίποτε δεν ζείτε, πηγαίνετέ τα  όλα στον Χριστό για να βρείτε αυτό που δεν ζείτε. Αυτό σημαίνει «να χάσετε την ψυχή σας»! Αυτό σημαίνει. Σταθείτε μπροστά Του κάθε μέρα και λέγετε «Κύριε ελέησον». Και μην λυπάστε για τίποτε και μην χαίρεστε παραπάνω από ό,τι πρέπει για τίποτε. Και τότε θα μπορείτε να κλαίτε μετά κλαιόντων και να χαίρετε μετά χαιρόντων. 

Αυτή είναι η ιστορία του Χριστού και αυτή είναι η ιστορία της πνευματικής μας ζωής. Προσέξτε λοιπόν! Ούτε άνθρωποι του διαλογισμού, ούτε άνθρωποι του λανθασμένου ψυχισμού. Εύχομαι να το καταφέρετε, για να μπορείτε κάπου παραπάνω να πάτε την πνευματική σας ισορροπία και τη ζωή σας.

πηγή 

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία

του π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, στα πλαίσια της ερμηνείας που έγινε στο κήρυγμα της Κυριακής  18 Σεπτεμβρίου του 1994

 

Τὸ ηχητικό απόσπασμα από την ομιλία - σε mp3 εδώ 

Φιλολογική επιμέλεια κειμένου

Ελένη Κονδύλη

※ 

Περισσότερες ομιλίες 

του πατρός Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου είναι διαθέσιμες στην ιστοσελίδα :  www.floga.gr   

ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΜΑ

 

Μέσα στα τραγούδια ψάχνω για πατρίδα σ' άγνωστα μάτια τα μάτια σου ζητάω είδα πολλά μα τίποτα δεν είδα σ' άγνωστες πόλεις κοιμάμαι και ξυπνάω Γεμίζω το ποτήρι μου και πίνω τρεις φορές γεμίζω το ποτήρι μου και πίνω στην υγειά σας Καλωσορίσατε κι απόψε στο ταξίδι μας καλόν αέρα στα όνειρά σας Καλωσορίσατε ξανά με την αγάπη σας και τ' αναμμένα φώτα της καρδιάς σας Κι είναι ένα παράξενο παράξενο ταξίδι να θέλεις να χαθείς στα όνειρά σου κι είναι ένα παράξενο παράξενο παιχνίδι να θέλεις να εξηγήσεις την καρδιά σου Γεμίζω το ποτήρι μου και πίνω τρεις φορές γεμίζω το ποτήρι μου και πίνω στην υγειά σας Καλωσορίσατε κι απόψε στο ταξίδι μας καλόν αέρα στα όνειρά σας Καλωσορίσατε ξανά με την αγάπη σας και τ' αναμμένα φώτα της καρδιάς σας

Πῶς δημιουργοῦνται διαφωνίες μεταξύ τῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων;

  

Ἀββᾶ Κασσιανοῦ

Ἀνάμεσα στοὺς ἀδελφοὺς ποὺ ἀκόμη εἶναι ἀδύναμοι καὶ διέπονται ἀπὸ τὸ σαρκικὸ φρόνημα, ὁ δαίμονας δὲν ἀργεῖ νὰ σπείρει τὴν ὀργὴ καὶ τὴν ἀσυνεννοησία μὲ ἀφορμὴ πράγματα εὐτελῆ καὶ τιποτένια. Στοὺς πνευματικοὺς ὅμως ἀνθρώπους, ὁ Πονηρὸς φέρνει τὴ διάσταση μὲ τὴ διαφορὰ τῶν ἀντιλήψεων. Αὕτη εἶναι, χωρὶς καμιὰ ἀμφιβολία, ἡ συνηθισμένη αἰτία τῶν προστριβῶν καὶ τῶν διενέξεων, τὶς ὁποῖες καταδικάζει ὁ Ἀπόστολος. Αὗτες ἀκριβῶς δίνουν τὴν εὐκαιρία στὸ ζηλόφθονο Ἐχθρό, νὰ ὁδηγήσει στὴν ἀντιδικία καὶ στὸ χωρισμὸ ἀδελφοὺς ποὺ μέχρι ἐκεῖνη τὴ στιγμή ἦταν ὁμόψυχοι. Ὁ σοφὸς Σολομῶντας λέει κάτι σχετικό: «Τὸ μῖσος», λέει, «προξενεῖ διαμάχες, ἀλλὰ αὐτοὺς ποὺ δὲν φιλονικοῦν τοὺς σκεπάζει ἡ ἀγάπη τῆς φιλίας» (Παροιμ. 10, 12).

(Συνομιλίες μὲ τοὺς Πατέρες τῆς ἐρήμου

Μοναχικοὶ κανονισμοὶ τὰ ὀκτὼ βασικὰ πάθη

Τόμος Β΄.σελ. 21-22 Κεφάλαιο 8. Ἐκδόσεις Ἑτοιμασία Ἱερὰ Μονὴ Τιμίου Προδρόμου Καρέας 2006).

Ο θεός είναι ασυλλήπτως μέγας!

Παραχωρών σε εμάς τον βαρύν πόλεμον εναντίον του εχθρού,
και εμάς των ιδίων μέσα στην πτώση μας
επιθυμεί να δει εμάς νικητές.
Εάν δεν εγκαταλείψουμε Αυτόν,
ακόμη και στην τέλεια εξουθένωση μας από τους εχθρούς,
τότε Αυτός σίγουρα θα έλθει.
Nικά Αυτός, όχι εμείς.
Την νίκη όμως θα αποδώσει σε εμάς,
διότι εμείς υπομείναμε τον πόνο.

 

 Άγιος Σωφρόνιος

Σπιτικές μυρωδιές και μια μελωδία..

 

Σπιτικές μυρωδιές και μια μελωδία..

Άνθρωποι και ποντίκια, Rat Channell

Τον Νοέμβριο του 1945, λίγους μήνες μετά το τέλος του πολέμου, οι Αγγλοαμερικανοί Σύμμαχοι συγκροτούν τα Δικαστήρια για τα εγκλήματα πολέμου. Η Εκκλησία της Ρώμης, όμως, κινητοποιείται για να μην προσαχθούν οι ναζί και φασίστες εγκληματίες πολέμου στην κοσμική δικαιοσύνη, και το Βατικανό μετατρέπεται στη «μεγαλύτερη οργάνωση παράνο­μης διακίνησης εγκληματιών μεταναστών»[16] .

Διάφοροι καθολικοί οργανισμοί σχεδιάζουν και δημιουργούν ένα δίκτυο διαφυγής, ξεκινώντας από την Αυστρία μέχρι το Βατικανό. Ένας δρόμος παράλληλος και συνδεδεμένος με τη δομή που οργάνωσε η μυστική υπηρεσία του αμερικανικού στρατού με την ονομασία The Rat Channell, «Το κανάλι των ποντικιών»[17]. Χάρις σ αυτό το φιλεύσπλαχνο «κανάλι», χιλιάδες εγκληματίες πολέμου φθάνουν κατά κύματα στη Ρώμη.

Ο Κροάτης δικτάτορας Άντε Πάβελιτς και ο καθολικός αρχιεπίσκοπος του Ζάγκρεμπ Αλόϊζιγιε Στέπινατς σε ναζιστοφασιστική πανηγυρική εκδήλωση

Εκεί φιλοξενούνται σε χώρους με ειδική προστασία για την ετεροδικία, κατόπιν εφοδιάζονται με πλαστά διαβατήρια (συχνά του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού), και τελικά τους κατευθύνουν σε ασφαλή καταφύγια στη Νότιο Αμερική, κυρίως στην Αργεντινή, Χιλή και Ουραγουάη: χώρες με αυταρχικά καθεστώτα στις οποίες η καθολική Εκκλησία έχει μεγάλη εξουσία.

Η καθολική οργάνωση που χρησιμοποιεί το «κανάλι των ποντικιών» έχει σαν επικεφαλής τον αρχιερέα ούστασι παναγιότατο Κρούνοσλαβ Ντραγκάνοβιτς, και μπορεί να βασίζεται στην ενεργή συνεργασία (ή στην απλή συναίνεση) μιας μεγάλης ομάδας καθολικών ιερωμένων και αρχιερέων. Χάρις σ΄ αυτή τη «θεϊκή πρόνοια», τα πρώτα τέσσερα χρόνια της μεταπολεμικής περιόδου περισσότεροι από 4.000 εγκληματίες πολέμου – μεταξύ των οποίων τουλάχιστον 200 πρώην ιεράρχες ούστασι – κατορθώνουν να ξεφύγουν από τη δικαιοσύνη και τις δίκες. Μέσα από το «κανάλι των ποντικιών» δραπετεύουν (μερικά παραδείγματα ονομάτων αρκούν να καταδείξουν το γεγονός): ο οργανωτής της αντισημιτικής «οριστικής λύσης» Άντολφ Άιχμαν[18], ο γενεσιουργός των κινητών θαλάμων αερίων Βάλτερ Ράουφ, ο γιατρός του Άουσβιτς Γιόζεφ Μένγκελε, ο Φράντς Στάγκλ, αρχηγός των στρατοπέδων Σόμπιμπορ και Τρεμπλίνκα, ο θεωρητικός της ευθανασίας των «κατωτέρων όντων» Γκαίραντ Μπόνε, ο «δήμιος της Λυών» Κλάους Μπάρμπι, και πολλοί άλλοι ναζί εγκληματίες.

Η αίθουσα σκηνοθεσίας του καθολικού τμήματος «κανάλι των ποντικιών» βρίσκεται στη Ρώμη, στην οδό Τοματσέλι 132, κοντά στο εκκλησιαστικό κολέγιο του Αγίου Τζιρόλαμο των Ιλλυριών, ιστορικό κέντρο του κροατικού εθνικιστικού καθολικισμού (με την ανακήρυξη του ανεξάρτητου κράτους της Κροατίας, τον Απρίλιο του 1941, οι μαθητές του κολεγίου είχαν υποστείλει αμέσως τη γιουγκοσλαβική σημαία, αντικαθιστώντας την με εκείνη του νέου κροατικού κράτους). Στη διάρκεια του πολέμου, στο εκκλησιαστικό κολέγιο φιλοξενούνταν οι αντιπροσωπείες ούστασι, οργανώνονταν συναντήσεις μεταξύ ούστασι και εκπροσώπων της Ρωμαϊκής Εκκλησίας, συναντήσεις με τον πρεσβευτή της Αργεντινής Λιόμπετ ή με τον πατέρα Αγκοστίνο Τζεμέλλι (ιδρυτή του καθολικού πανεπιστημίου Σάκρο Κουόρε του Μιλάνου, ισχυρή προσωπικότητα στο Βατικανό και πρόεδρο της παπικής Ακαδημίας των επιστημών). Επίσης, τον Οκτώβριο του 1943, στο κολέγιο του Αγίου Τζιρόλαμο παρουσιάστηκε το βιβλίο Ιερή Κροατία, που συνέγραψαν ο παναγιότατος Ντραγκάνοβιτς και ο Ίβο Γκουμπερίνα, μια ωδή στην πρακτική των βίαιων «προσηλυτισμών» των ορθοδόξων «σχισματικών» στον καθολικισμό[19].

Ο διαβόητος ούστασι που σώθηκε χάρις στο καθολικό τμήμα του «καναλιού των ποντικιών» είναι ο Άντε Πάβελιτς[20]. Αλλά ο πρώην Πόγκλαβνικ είναι μόνο ο πρώτος από μια εκτενή σειρά.

Λιούμπο Μίλος, ένας από τους διοικητές του Γιασένοβατς που φυγαδεύτηκε μέσω του «Καναλιού των Ποντικιών».

Το 1945 ο πρώτος διοικητής του στρατοπέδου Γιασένοβατς, Λιούμπο Μίλος, και ο υπεύθυνος για όλα τα στρατόπεδα εξόντωσης των ούστασι, Βιέροσλαβ Λούμπουριτς, είναι φυλακισμένοι στο συμμαχικό στρατόπεδο στην πόλη Φέρμο της Ιταλίας. Με την άφιξη του παναγιότατου Ντραγκάνοβιτς στο στρατόπεδο αυτό, και οι δύο εγκληματίες ούστασι, φορώντας ράσα, κατορθώνουν να δραπετεύσουν και να βρουν καταφύγιοστο φιλόξενο κολέγιο του Αγίου Τζιρόλαμο των Ιλλυριών, στη Ρώμη. Του πρώτου τα ίχνη θα εξαφανιστούν, ενώ ο άλλος, ο Λούμπουριτς, θα συνεχίσει τη φυγή του μέχρι τη Μαδρίτη, όπου μαζί με τον παναγιότατο Ίβαν Σάριτς, ο πρώην αρχιεπίσκοπος του Σαράγιεβο, θα ιδρύσουν το περιοδικό ούστασι «Δρίνα» και την οργάνωση «Εθνική Κροατική Αντίσταση». Το 1967 ο Λούμπουριτς θα προλογίσει το βιβλίο του Τζιουζέπε Μαζούτσι[21] Missione in Croazia 1941-1946, ένα βιβλίο-απολογία του ανεξάρτητου κράτους της Κροατίας και του Πόγκλαβνικ. Το 1969 ο Λούμπουριτς θα πυροβοληθεί μέσα στο τυπογραφείο των ούστασι και θα βρει τον θάνατο.

Χάρις στο «κανάλι των ποντικιών» και στους σχεδιασμούς της Αγίας Ρωμαϊκής Εκκλησίας δραπετεύει και ο πρώην υπουργός Εσωτερικών ούστασι Άντρια Αρτούκοβιτς. Δραπετεύει ο υπεύθυνος των μαζικών εκτοπισμών στα ναζιστικά στρατόπεδα, Βιέκοσλαβ Βράντσιτς (για τον οποίο η Αργεντινή, όπου κατέφυγε, ακόμη το 1977 θα αρνηθεί την έκδοση του, την οποία ζητάει η γιουγκοσλαβική κυβέρνηση). Δραπετεύει ο πρώην πρεσβευτής ούστασι στην Ισπανία Πέταρ Πεγιάσεβιτς και επίσης οι πρώην διπλωματικοί αντιπρόσωποι του Πόγκλαβνικ στη Λατινική Αμερική Μπράνκο Μπένζον και Ντόμαγκοϊ Αντόνιο Πέτριτς (ο πρώτος θα καταφύγει στην Αργεντινή, όπου γίνεται προσωπικός γιατρός του Περόν, και ο δεύτερος, τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1990 θα στρατολογήσει φιλοκροάτες μισθοφόρους στην Αργεντινή για να πολεμήσουν εναντίον της Σερβίας). Δραπετεύει ο πρώην αρχηγός της μυστικής αστυνομίας ούστασι Γκόργκ Βράντιτς. Δραπετεύει ο αρχηγός των σωματοφυλάκων του Πάβελιτς, Βλάντο Σβέστσεν. Δραπετεύει ο πρώην υπουργός Γεωργίας της δικτατορίας, Στέπαν Χέφερ. Δραπετεύουν οι αξιωματούχοι ούστασι Ίβαν Ασάντσαϊτς και Γιόσιπ Μάρκοβιτς. Δραπετεύει ο πρώην αρχηγύς του στρατού ούστασι Γιόσιπ Τομλιάνοβιτς. Δραπετεύει ο αρχηγός της αεροπορίας ούστασι Βλάντιμιρ Κράτς. Δραπετεύει ο πρώην αρχηγός της αστυνομίας του Ζάγκρεμπ Ράντομιλ Βέργκοβιτς. Δραπετεύουν ο πρώην στρατηγός Ίβαν Χέρεντσιτς και ο συνταγματάρχης Ντανιέλ Τσρλιεν. Δραπετεύουν ο πρώην αρχηγός της νεολαίας ούστασι Όρσανιτς και ο πιστός του σύντροφος Μίλο Μπόγκετιτς. Δραπετεύει ο πρώην αξιωματούχος του στρατού ούστασι Ίβο Μπόγκνταν (που στο Μπουένος Άϊρες θα ιδρύσει το περιοδικό «Studia Croatica»).

Μεταξύ των εγκληματιών ούστασι που σώζονται χάρις στο Rat Channell είναι και ο πρώην αξιωματούχος Ίβο Ρύινιτσα. Νομάρχης του Ντουμπρύβνικ και υπεύθυνος για τις δολοφονίες χιλιάδων Σέρβων και Εβραίων, το 1945 ο Ρόινιτσα δραπετεύει μαζί με τις περιουσίες των θυμά­των του. Στη συνέχεια συλλαμβάνεται στην Τεργέστη, όταν τον αναγνωρί­ζει μια Εβραία από το Ντουμπρόβνικ, αλλά αποφυλακίζεται με την επέμ­βαση του παναγιότατου Ντραγκάνοβιτς και παίρνει τον δρόμο για την Αργεντινή. Σ’ αυτή τη χώρα της Νότιας Αμερικής ο Ρόινιτσα γίνεται βιο­μήχανος υφαντουργίας και όταν το 1977 η γιουγκοσλαβική δικαιοσύνη ζητάει την έκδοση του, οι αρχές της Αργεντινής αρνούνται να τον εκδώσουν. Το 1991 ο πρόεδρος της Κροατίας Φράνιο Τούντζμαν θα διορίσει τον Ρόινιτσα πρεσβευτή της Κροατίας στην Αργεντινή, παρ’ ότι το όνομα του πρώην αξιωματούχου ούστασι συμπεριλαμβάνεται στον κατάλογο των εγκληματιών πολέμου που ακόμη και σήμερα καταζητούνται. Η κυβέρνηση της Αργεντινής επικυρώνει πρόθυμα τον διορισμό αυτό που, όμως, θα ακυρωθεί σύντομα, μετά από μια έντονη δημοσιογραφική καμπάνια διαμαρτυρίας από τον τύπο της Αργεντινής.

Οι Νάντα Τάνιτς-Λούμπουριτς και Μάια Σλόμιτς-Μπούτιον, διοικητές του γυναικείου στρατοπέδου Στάρα Γκραντίσκα. Η Νάντα Λούμπουριτς μέσω του Καναλιού των Ποντικών φυγαδεύθηκε στην Αργεντινή.

Από όλους τους αξιωματούχους ούστασι που καταφεύγουν στην πρόθυμη και φιλική Αργεντινή, μόνο η Νάντα Λούμπουριτς (η πρώην νεαρή αιμοσταγής δήμιος του στρατοπέδου εξόντωσης Στάρα Γκράντισκα, αδελφή του Βιέροσλαβ Λούμπουριτς) θα έχει προβλήματα με τη δικαιοσύνη. Θα είναι όμως προβλήματα μικρής διάρκειας: συλλαμβάνεται στις 19 Ιουλίου 1998, από την Ιντερπόλ, στη Σάντα Τερεζίτα, νομό του Μπουένος Άϊρες, για τα εγκλήματα της κατά της ανθρωπότητας. Στον ομοσπονδιακό δικαστή της Αργεντινής, Χέρναν Μπερνασκόνι, η Λούμπουριτς δηλώνει ότι περιμένει με ανυπομονησία την έκδοση της στην Κροατία για να επιστρέψει επιτέλους στην πατρίδα της. Εκδίδεται στο Ζάγκρεμπ στις 2 Νοεμβρίου 1998, και αμέσως ελευθερώνεται.

Στενός συνεργάτης του παναγιότατου Ντραγκάνοβιτς στις επιχειρήσεις Rat Channell είναι ο γερμανός επίσκοπος Αλόις Χουντάλ, επικεφαλής στη βασιλική της Σάντα Μαρία ντελ Άνιμα της Ρώμης, ο οποίος βοηθάει στη διάσωση των εγκληματιών πολέμου με την κάλυψη του παπικού ιδρύματος συμπαράστασης. Ήδη μέλος του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος και συγγραφέας, το 1937, του βιβλίου Die Grundlagen des Nationalsozialismus (Οι Βάσεις του Εϋνικοσοσιαλισμον, αφιερωμένο στον Αδόλφο Χίτλερ με τον χαρακτηρισμό «ο Ζίγκφριντ του γερμανικού μεγαλείου»), ο Χουντάλ είναι και ο ιδρυτής, το 1947, του ναζιστικού περιοδικού «Der Weg» που εκδίδεται στην Αργεντινή. Στα δικά του Ρωμαϊκά Ημερολόγια[22] θα διηγηθεί τη δραστηριότητα του στην επιχείρηση «κανάλι των ποντικιών», θα διεκδικήσει την προσωπική του συμμετοχή για τη διάσωση περισσοτέρων από 1.000 «διωκομένων» και θα δηλώσει ότι όλη η επιχείρηση αυτή ήταν ένα «καθήκον που ανέλαβε με εντολή του Βατικανού»[23].

Εξάλλου, το ότι η δραστηριότητα του παναγιότατου Χουντάλ στην επι-χείρηση Rat Channell είχε την ευλογία των ανωτέρων αρχών του Βατικανού διαπιστώνεται από μία επιστολή που του στέλνει, στις 4 Απριλίου 1949, ο παναγιότατος Τζιοβάνι Μπαττίστα Μοντίνι, αναπληρωτής κρατικός γραμματέας του Βατικανού. Μία επιστολή που μεταφέρει στον ναζί γερμανό επίσκοπο την ευλογία του Αγίου Πατέρα και μια χρηματοδότηση «30 χιλιάδων λιρετών»[24]. Η δραστηριοποίηση του Βατικανού στην επιχείρηση «κανά­λι των ποντικιών» αποδεικνύεται επίσης από τον ναζί ιερέα Κάρλ Μπάγερ, ο οποίος δραπετεύει από το στρατόπεδο φυλάκισης Γκέντι (όπου ήταν κρατούμενος διότι ήταν ενεργό μέλος στο σώμα των χιτλερικών αλεξιπτωτιστών), γίνεται στη συνέχεια ένας από τους πιο δραστήριους στην καθολική οργάνωση βοήθειας προς τους εγκληματίες πολέμου, και το 1950 ο Μπάγερ θα βραβευθεί με το αξίωμα του γενικού γραμματέα της Διεθνούς Κάριτας[25].

Στην άκρως απόρρητη Αναφορά που, στις 15 Μαΐου 1947, ο αμερικανός στρατιωτικός ακόλουθος στη Ρώμη Βίνσεντ Λα Βίστα στέλνει στον γραμ­ματέα του κράτους των Η.Π.Α. Τζόρτζ Μάρσαλ, περιγράφονται λεπτομερώς οι ευθύνες του Βατικανού και η συμμετοχή πολλών εκκλησιαστικών στελεχών στην παράνομη και λαθραία δραστηριότητα που συνδέεται με το Rat Channell. Όλοι οι εγκληματίες που ωφελήθηκαν από αυτή τη δραστη­ριότητα έχουν κοινό σημείο αναφοράς το φανατικό αντικομουνιστικό ζήλο και γι’ αυτό χαρακτηρίζονται ως «ιδιαίτερα αγαπημένα παιδιά» της καθολικής Εκκλησίας [26] .

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

16. Αναφορά του Βίνσεντ Λα Βίστα, ειδικού πράκτορα των στρατιωτικών μυστικών υπηρεσιών των Η.Π.Α. Cic (Counter Intelligence Corps), με ημερομηνία 15 Μαΐου 1947· στο Illegal Emigration Movements in and through Italy, FW 800.128/5, Record Group 59, National U.S. Archives, Ουάσινγκτον.

17. Η δομή σχεδιάστηκε από τους Αμερικανούς για τις «οδούς διαφυγής» των πληροφοριοδοτών τους στις κομμουνιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.

18. Ο Άιχμαν θα συλληφθεί τον Μάιο του 1960 στην Αργεντινή από πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών του Ισραήλ. Μετά από δίκη, καταδικάζεται σε θάνατο για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Στην Αργεντινή η σύλληψη του ναζί εγκληματία θα προκαλέσει πολλές εντάσεις και ο καρδινάλιος Αντόνιο Κατζιάνο, επίσκοπος του Μπουένος Άϊρες, θα υποστηρίξει την αναγκαιότητα για συγχώρεση διότι ο Άιχμαν «έφθασε ειρηνικά στη χώρα μας για να ξεχάσει»·βλ. «La Razon», Μπουένος Άϊρες, Δεκέμβριος 1960.

19. Το βιβλίο Ιερή Κροατία είχε το μοναδικό προνόμιο να τυπωθεί στο Βατικανό από το «Officium Libri Catholici», και για τη συγγραφή της Εισαγωγής συνεργάστηκε και ο πατέρας Αγκοστίνο Τζεμέλλι.

20. Σε μία συνέντευξη του με τον ιταλό δημοσιογράφο Ίντρο Μοντανέλλι, ο πρώην κροάτης δικτάτορας θα επιβεβαιώσει την παραμονή του στη Ρώμη κατά την πορεία της φυγής του, αλλά θα αποσιωπήσει με προσοχή την ταυτότητα των προστατών-συνενόχων του. Βλ. εφημερίδα «Corriere della Sera» της 19 Ιουλίου 1955.

21. Στη διάρκεια της δικτατορίας ούστασι, ο ιησουίτης Μαζούτσι διατέλεσε γραμματέας του διπλωματικού εκπροσώπου του Βατικανού στο Ζάγκρεμπ Τζιουζέπε Ραμίρο Μαρκόνε.

22. Α. Hudal, Ramische Tagebucher. Lebensbeichte eines altem Bischofs, Στουτγάρδη 1976.

23. Αυτή τη μαρτυρία του Χούνταλ θα διαψεύσει ο επίσημος ιστορικός του Βατικανού, ο ιησουίτης Ρόμπερτ Γκράχαμ. Αλλά είναι αδύνατον ο Χούνταλ και η οργάνωσή του, στην οποία συμμετείχαν πολλοί σημαντικοί αρχιερείς, να έδρασαν χωρίς την πλήρη έγκριση του Βατικανού ή τουλάχιστον τη σιωπηλή συγκατάθεση της Αγίας Έδρας.

24. Βλ. Ε. Klee, Chiesa e nazismo, Τορίνο 1993.

25. Η Κάριτας, [Charitas] είναι η επίσημη φιλανθρωπική οργάνωση της καθολικής Εκκλησίας. Διατηρεί παραρτήματα σε όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου και οι επίσημοι σκοποί της είναι: κοινωνική δικαιοσύνη, ειρήνη, παροχή βοήθειας στους φτωχούς και τους αδύνατους. Η δραστηριοποίηση της στα Βαλκάνια είναι σημαντική και στην πρόσφατη επέμβαση κατά της Γιουγκοσλαβίας ανέλαβε πολλές πρωτοβουλίες για τον συντονισμό της ανθρωπιστικής βοήθειας στους αλβανόφωνους πρόσφυγες που κατέφυγαν στα Σκόπια και την Αλβανία.

26. Η «Αναφορά La Vista», που βρέθηκε χάρις στις έρευνες του αμερικανού ιστορικού Τσαρλς Άλλεν τζούνιορ, δημοσιεύθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 1983 στην «Agence Tdegraphique Juive».

Αουρέλιο Ριβέλλι, «Ο Αρχιεπίσκοπος της Γενοκτονίας», έρευνα-επιμέλεια: Νίκος Κλείτσικας, μετάφραση: Μαργαρίτα Σαλβάτο, εκδόσεις Προσκήνιο, Αθήνα 2000, σ. 185-189.

Μια αφίσα κρεμασμένη έγινε η αφορμή για την γνωριμία...

Ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ επεσήμανε στον αναίσθητο Πατριάρχη Βαρθολομαίο τον διωγμό της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ουκρανία.

 

Ο πολιτικός αναλυτής Κοστιαντίν Μπονταρένκο (Kostyantyn Bondarenko) αναφέρθηκε στις λεπτομέρειες της συνάντησης μεταξύ του Πατριάρχη Βαρθολομαίου και του Αντιπροέδρου των ΗΠΑ Τζέι Ντι Βανς (JD Vance), η οποία πραγματοποιήθηκε στον Λευκό Οίκο. Σύμφωνα με τον ειδικό, η αμερικανική πλευρά κατά την διάρκεια της συνομιλίας έθεσε το ζήτημα της δίωξης της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και ζήτησε αναφορά από τον Πατριάρχη σχετικά με την αλληλεπίδρασή του με τον Μάικ Πομπέο (Mike Pompeo) όταν γινότανε η ίδρυση της OCU. Ο Μπονταρένκο μίλησε για αυτό το θέμα στο κανάλι του YouTube Ολεξάντρ Σελέστα (Oleksandr Shelesta).

Σύμφωνα με τον Κοστιαντίν Μπονταρένκο, ο Αντιπρόεδρος Τζέι Ντι Βανς (JD Vance), γνωστός ως υποστηρικτής των θρησκευτικών ελευθεριών, αναφέρθηκε ευθέως στην καταπίεση των πιστών. «Και επισημάνθηκε με σαφήνεια στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο ότι υπάρχει δίωξη της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ουκρανία», δήλωσε ο πολιτικός επιστήμονας. Πρόσθεσε ότι η προσπάθεια του Πατριάρχη Βαρθολομαίου να δικαιολογηθεί, επικαλούμενος το Χολοντομόρ και τις Σταλινικές καταστολές, δεν φάνηκε να πείθει.

Επιπλέον, σύμφωνα με τον Μπονταρένκο, στην συνάντηση απαιτήθηκαν στοιχεία σχετικά με τον ρόλο του Μάικ Πομπέο στην ίδρυση της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας και την απονομή του Τόμου σε αυτήν. «Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος κλήθηκε να εξηγήσει την σχέση του με τον Μάικ Πομπέο, την συμμετοχή του Μάικ Πομπέο στην ίδρυση της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας και την απονομή του Τόμου. Και κατονόμασε ένα συγκεκριμένο ποσό», δήλωσε ο πολιτικός αναλυτής.

Νωρίτερα αναφέραμε ότι ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος, κατά την διάρκεια της επίσκεψής του στις Ηνωμένες Πολιτείες, μίλησε για «τα οφέλη της νομιμοποίησης του Ουκρανικού εκκλησιαστικού σχίσματος και της χορήγησης του Τόμου αυτοκεφαλίας της OCU !!». Σημείωσε ότι ενημέρωσε τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ σχετικά με αυτό, μιλώντας για την «δικαιοσύνη» που αποδόθηκε στην Ουκρανία χάρη σε αυτό το βήμα του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.

 raskolamnet

Για εκείνους μου πραγματικά θέλουν να αγωνιστούν πνευματικά.

Σε αυτή την καθηλωτική μαρτυρία, ο Ιερομόναχος Φελίπε Μπαλινγκίτ αφηγείται πώς δαιμόνια γέμισαν το δωμάτιό του όταν νοσηλεύτηκε για 59 ημέρες στο νοσοκομείο από covid και πώς το φως του Χριστού διάλυσε το σκοτάδι. Μάθετε γιατί η προσευχή μας μοιάζει αδύνατη, πώς μεσολαβούν οι άγιοι και γιατί μόνο ο Χριστός έχει τη δύναμη να νικήσει τους δαίμονες και να αποκαταστήσει την ελπίδα στις πιο σκοτεινές μας στιγμές.

Τα κλειστά παράθυρα...

 

Ο ΠΑΡΑΣΤΡΑΤΗΜΕΝΟΣ…

«Με τον παραστρατημένο άνθρωπο, ποτέ να μην έλθεις σε διένεξη, γιατί θα τον χάσεις. Άφησέ τον να σκεφθεί καλύτερα, ηρεμότερα» (όσιος Αμφιλόχιος ο εν Πάτμω).

Ο μεγάλος σύγχρονος όσιος Αμφιλόχιος ο εν Πάτμω (1889-1970) υπήρξε μία ιδιαιτέρως χαριτωμένη αλλά και δυναμική παρουσία της νεώτερης εποχής. Από μικρός αφιερωμένος στον Θεό έγινε μοναχός κι έπειτα ιερομόναχος και καθηγούμενος στην ιερά μονή του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου της Πάτμου, ενώ ίδρυσε και άλλα μοναστήρια που μέχρι σήμερα σφύζουν από πνευματική ζωή και κίνηση. Και εκτός τούτου˙ έγινε γνωστός και για τους εθνικούς αγώνες του, με την έννοια ότι όταν οι Ιταλοί κατακτητές των Δωδεκανήσων απαγόρευσαν τη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας στα σχολεία, εκείνος μαζί και με άλλους κληρικούς ίδρυσαν κατηχητικά σχολεία, μέσα στα οποία δίδασκαν βεβαίως την  ορθόδοξη χριστιανική ζωή, κυρίως όμως την ελληνική γλώσσα, ένα είδος όπως έχει χαρακτηριστεί «κρυφών σχολειών» για την περιοχή εκείνη – κάτι που το «πλήρωσε» αρκετά ακριβά, γιατί οι Ιταλοί για την εθνική δράση του τον εξόρισαν για δύο χρόνια, οπότε τούτο έγινε η απαρχή έντονης ιεραποστολικής δράσεώς του και σε άλλες περιοχές.  

Ο όσιος ήταν μία συνέχεια του Κυρίου Ιησού Χριστού, όπως συμβαίνει με όλους τους αγίους μας, που θα πει ότι ευρισκόμενος στον κόσμο συνιστούσε πηγή ευλογίας για τον τόπο του αλλά και για σύνολη τη δημιουργία – «ανασαίνει» ο κόσμος με κάθε άγιο, ή με εκκλησιαστική ορολογία «ουρανώνεται η γη»! Γι’ αυτό και κάθε καλοπροαίρετος άνθρωπος που ερχόταν σε επαφή μαζί του κατανυσσόταν παίρνοντας μαζί του, κατά Ιωάννη της Κλίμακος, ένα βέλος στην καρδιά του για αλλαγή πορείας του και αναζήτησης του Θεού του. Δεν είναι τυχαίο πιστεύουμε ότι σύγχρονος αγιασμένος μακαριστός Γέρων του Αγίου Όρους, ο Γέρων Γρηγόριος Αιγαιοπελαγίτης ονομαζόμενος, ηγούμενος μέχρι της κοιμήσεώς του της Μονής Δοχειαρίου, τον άγιο Αμφιλόχιο που τον είχε γνωρίσει και ζήσει είχε ως πρότυπο της ζωής του και καθημερινή και αδιάκοπη αναφορά του. Όποιος είχε μπει στα ενδότερα του Μοναστηριού ίσως θα είχε δει μία τεράστια φωτογραφία του οσίου να δεσπόζει και να σκορπά τις ακτίνες της χάρης του, προσφέροντας την παρηγοριά του χαμόγελού του και της μεγάλης αγάπης του σε κάθε πονεμένο.

Στο παραπάνω λόγιο ο άγιος κάνει λόγο για τον παραστρατημένο άνθρωπο, εκείνον δηλαδή που έχοντας διαγράψει την πίστη στον Χριστό και την Εκκλησία Του πορεύεται κατά τις επιθυμίες της σκοτεινιασμένης καρδιάς του, αυτής που κυριαρχεί ο άρχων του κόσμου τούτου, ο Πονηρός διάβολος, ενώ, αν είναι βαπτισμένος, η χάρη του αγίου Βαπτίσματος βρίσκεται «καταχωνιασμένη» σε βάθη που θεωρούνται ανύπαρκτα γι’ αυτόν. Κι επειδή ακριβώς είναι παραστρατημένος, έχει χάσει τον προσανατολισμό του και κινείται στα τυφλά, χωρίς νόημα στη ζωή του, αγόμενος και φερόμενος μόνον από τα πάθη και τις εμπαθείς κλίσεις του, έχοντας ως μόνη ρότα της ζωής του το «φάγωμεν και πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν». Στον παραστρατημένο άνθρωπο, που αν δεν μετανοήσει το τέλος του είναι γνωστό: «εις βόθυνον πεσείται», διαβάζει κανείς ό,τι περί αυτού έχει γράψει θεόπνευστα ο απόστολος Παύλος: «επειδή δεν θέλησε να γνωρίσει γνήσια τον Θεό, γι’ αυτό και τον παρέδωσε ο Θεός εις αδόκιμον νουν, ποιείν τα μη καθήκοντα» - πλανεμένος και απρεπής σε όλα του!

Και τι μας λέει ο άγιος; Μ’ αυτόν τον άνθρωπο «ποτέ να μην έλθεις σε διένεξη». Όχι γιατί θα φοβηθείς την πιθανή σύγκρουση μαζί του, όχι γιατί θα συμφωνείς μαζί του για να μην ταραχτείς, αλλά «για να μην τον χάσεις»! Τι προϋποτίθεται, από ό,τι καταλαβαίνουμε, στη σκέψη και τον νου του οσίου; Αφενός ότι ένας τέτοιος άνθρωπος σε τέτοια σκοτεινή κατάσταση και υπό δαιμονική επιρροή είναι ένας πληγωμένος ψυχικά άνθρωπος. Αυτό δεν μας διδάσκει ο λόγος του Θεού είτε αγιογραφικός είτε πατερικός; Απομακρύνεσαι από τον Θεό; Απομακρύνεσαι από τη ζωή, από την κανονικότητα και τη φυσιολογία σου, από το σπίτι σου – χάνεις τον εαυτό σου, τραυματίζεσαι! Κατά τον λόγο του αποστόλου Παύλου: «θλίψις και στενοχωρία επί πάσαν ψυχήν την κατεργαζομένην το πονηρόν». Και: «ψωνίζεις θάνατο όταν αμαρτάνεις!» Μπορεί να φαίνεσαι χαμογελαστός και «επιτυχημένος», να κυριαρχείς στον κόσμο, αλλά η εσωτερική πραγματικότητά σου πόρρω απέχει τούτων.

Και αφετέρου˙ η φράση που χρησιμοποιεί ο άγιος: «γιατί θα τον χάσεις!», αποκαλύπτει όλο το βάθος και το πλάτος της αγιασμένης καρδιάς του, μίας καρδιάς που είναι του Χριστού, γεμάτη από έλεος και αγάπη, τέτοιας που ο άλλος, ο όποιος άλλος έστω και θεωρούμενος εχθρός και ενάντιος, περιέχεται από εσένα – είναι κομμάτι σου, αποτελεί τη δική σου προέκταση, γι’ αυτό του οφείλεις την αγάπη σου και τη θυσιαστική απέναντί του στάση σου. Πώς; Γιατί; Διότι ως μέλος Χριστού και προέκταση Εκείνου τον Χριστό φανερώνεις και ανάλογα προς τη δική Του ζωή πορεύεσαι – ο χριστιανός είναι ο Χριστός «εν ετέρα μορφή». Ο λόγος του Κυρίου το αποκαλύπτει διαρκώς και με πολλές διαφορετικές εκφράσεις: ο άλλος, ο πλησίον είναι ο… εαυτός σου, είναι η κρυμμένη του Ίδιου του Χριστού παρουσία, «εμοί εποιήσατε!» Ας θυμηθούμε και μία ολίγον «ξεχασμένη» φράση του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου: «Ο λέγων εν Αυτώ μένειν, οφείλει καθώς Εκείνος περιεπάτησε και αυτός ούτω περιπατείν» - όποιος λέει ότι είναι ενωμένος με τον Χριστό, οφείλει όπως ο Χριστός περπάτησε στη γη και αυτός κατά τον ίδιο τρόπο να περπατάει. Πώς μας είδε ο Χριστός ερχόμενος στον κόσμο; Όχι ως εχθρούς Του ούτε καν ως απλώς πλανεμένους που πρέπει κάτι να κάνει γι’ αυτούς, αλλ’ ως εκείνους που μέσα στη βρομιά και την αθλιότητά μας ήμασταν και είμαστε ό,τι σπουδαιότερο και σημαντικότερο γι’ Αυτόν. «Όντων ημών αμαρτωλών Χριστός υπέρ ημών απέθανε». Και πέθανε και σταυρώθηκε για εμάς, αίροντας την αμαρτία μας και δίδοντάς μας τη δικαιοσύνη Του – ο θάνατός Του έγινε η θεραπεία και η αποκατάστασή μας. «Τω μώλωπι αυτού ημείς ιάθημεν».

Λοιπόν, πιστεύουμε ότι τα «αυτονόητα» και «γνωστά» αυτά προϋποτίθενται στη σκέψη του αγίου Αμφιλοχίου. Συνιστούσαν το διαρκές βίωμά του, γι’ αυτό και τον παραστρατημένο ως κομμάτι Χριστού και δικό του κομμάτι δεν ήθελε να τον χάσει – έχανε κατά κάποιον τρόπο και τον δικό του… εαυτό. Και τι προτείνει; Δώσε του χώρο και χρόνο! Άσε τον να σκεφτεί, να ηρεμήσει – ο ταραγμένος άνθρωπος και τα πιο θεϊκά λόγια να ακούσει θα αντιδράσει, ενώ ο ήρεμος θα έχει ήδη τη συνείδησή του να τον ελέγχει. Αυτό δεν έλεγε και ο απόστολος Παύλος για τον αιρετικό άνθρωπο; (Και αιρετικός δεν είναι μόνο εκείνος που διαστρεβλώνει την αποκάλυψη του Χριστού, αλλά και όποιος δεν βαδίζει κατά τις άγιες εντολές Του, ο αιρετικός κατά τη ζωή). «Αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού!» Το είπες μία, το είπες δεύτερη, σταμάτα. Γιατί έχει παραστρατήσει ο συγκεκριμένος και βρίσκεται υπό την κατάκριση του ίδιου του εαυτού του. Και ό,τι λέμε και σχολιάζουμε εδώ  βλέπουμε ότι αποτελούν την προτροπή του ίδιου τελικώς του ενανθρωπήσαντος Θεού μας. Γιατί τι λέει; «Μη αντιστήναι τω πονηρώ». Μην έρχεσαι αντιμέτωπος με τον πονηρό άνθρωπο, μη μαλώνεις και εξοργίζεσαι μαζί του, διότι έτσι δεν τον βοηθάς. Ο Κύριος, για να το επαναλάβουμε, μας έσωσε «αίρων την αμαρτίαν ημών». Κατεδίκαζε πάντοτε την αμαρτία, αλλά έσωζε και έσωσε τους ανθρώπους. Η επίθεση με έλεγχο του προσώπου μας για κάθε παραστράτημά μας εγείρει πάντοτε την αντίδραση. Το τεταμένο δάκτυλο του «εισαγγελέα» ανθρώπου αποκαλύπτει ιουδαϊκή και φαρισαϊκή ηθική, όχι όμως χριστιανική. Τον άλλον τον βοηθάς να σωθεί όχι με… κεραυνούς, αλλά με την προσωπική συμμετοχή σου στο πρόβλημά του – είτε φανερά είτε διά της προσευχής.

Γι’ αυτό και αφήνοντας τον άλλον…ήσυχο, στο έλεος όμως και την αγάπη της προσευχής σου, δηλαδή στο έλεος και την αγάπη του Θεού, του δημιουργείς συνθήκες μετανοίας. «Το χρηστόν του Θεού εις μετάνοιαν άγει», η αγάπη του Θεού οδηγεί σε μετάνοια. Και η αγάπη αυτή ερμηνεύει και την παράταση που δίνει κάθε ημέρα ο Χριστός στους ανθρώπους ενόψει της Δευτέρας Του παρουσίας! «Δίνω χρόνο για να μετανοήσει ο άνθρωπος», λέει η Αποκάλυψη.  «Δεν βραδύνει την παρουσία Του ο Κύριος» σημειώνει και ο απόστολος Πέτρος, «αλλά μακροθυμεί απέναντί μας, γιατί δεν θέλει να χαθούν έστω και λίγοι, αλλά όλοι  να οδηγηθούν στη μετάνοια».

Δυο λέξεις του αγίου Αμφιλοχίου, ολόκληρη η θεολογία και η πνευματική ζωή της Εκκλησίας μας. Θα μπορούσε ίσως να μην τις έλεγε ούτε και αυτές ο άγιος – το ίδιο θα ήτανε. Γιατί ζούσε στον ρυθμό του Κυρίου, η αναπνοή του στον κόσμο ήταν η πνοή του Αγίου Πνεύματος, που τελικώς ησύχαζε όχι μόνο τους «αντικειμενικά» παραστρατημένους, αλλά όλους μας, αφού κι εμείς συχνά ίσως είμαστε εξίσου «παραστρατημένοι» ως μη τηρούντες όπως πρέπει τις άγιες εντολές του Θεού μας.  

Γιωργος Σεφερης_Σ’ αυτόν τον κόσμο που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει να αναζητήσουμε τον άνθρωπο όπου κι αν βρίσκεται.

 

από την ομιλία του κατά την απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνειας το 1963

εφυγε απο την ζωη σαν σημερα το 1971

Οι Χριστιανοί της Γάζας

Η ΓΕΝΝΕΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΛΑΪΚΟΥ ΗΓΕΤΗ

 

 

Όθων Ιακωβίδης 

 

Στις μέρες μας συμβαίνει και ζούμε κάτι το το εξαιρετικά σπάνιο (και ως εκ τούτου σημαντικό) που κανένας μας δεν το έχει αντιληφθεί!

Αναφέρομαι στη γέννηση ενός πολιτικού ηγέτη που, ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, γεννιέται με φυσικό τοκετό, από τη μήτρα της λαϊκής βούλησης, εξ αιτίας του ανίκητου έρωτα του Έλληνα με τη Δικαιοσύνη, την κόρη της Δημοκρατίας, που είναι κόρη της Ελευθερίας.

 

 

 

Και εξηγούμαι:

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο 99ος Πρωθυπουργός του Ελληνικού κράτους, από τη σύστασή του, μετά την απελευθέρωση τού Έθνους μας από τον Τουρκικό ζυγό, το 1821.

Από αυτούς τους 99 Πρωθυπουργούς, ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ που να εμφανίστηκε στο πολιτικό προσκήνιο με απ΄ευθείας υπόδειξη και πρόταση του λαού, έξω από κάθε Αυλική ή κομματική διεργασία!

Όλοι τους έχουν χρισθεί Πρωθυπουργοί, μετά από πρόταση του προσώπου τους, είτε από τους σφουγγοκωλάριους της Βασιλείας (επί καθεστώτων Μοναρχίας και "Βασιλευόμενης Δημοκρατίας") είτε από τα κομματικά συμφέροντα των διαφόρων κομμάτων που, διαπλεκόμενα πάντοτε με την Οικονομική ελίτ του Τόπου ή των επικυρίαρχων δυνάμεων, ρύθμιζαν από τότε μέχρι σήμερα, τη διαδοχή των "δικών τους παιδιών", στην πρωθυπουργία του Ελληνικού κράτους.

Το πρώτο πρόσωπο που σπάει αυτή την αλυσίδα των "δοτών" Πρωθυπουργών, είναι η Μαρία Καρυστιανού!

 

 

Μία απλή Ελληνίδα πολίτης, ιατρός το επάγγελμα, απέχουσα από κάθε κομματική ένταξη, που η μοίρα τής επιφύλαξε το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί σε μια μάνα: Να χάσει το παιδί της σε ένα μεγάλο ατύχημα (με 57 νεκρούς και 85 βαρειά τραυματισμένους) που οφείλονταν σε εγκληματική πολιτική αναισθησία και κομματική ιδιοτέλεια!

Η κυβερνητικές ενέργειες που ακολούθησαν για να κρύψουν τους υπεύθυνους τής εγκληματικής πολιτικής αναισθησίας και ιδιοτέλειας (και ό,τι άλλο αυτές γεννούν) που οδήγησαν στο "ατύχημα", αποκάλυψαν την ανυπαρξία Ισονομίας απέναντι στη Δικαοσύνη, η οποία συνεπάγεται την ανυπαρξία Δημοκρατίας, η οποία συνεπάγεται την ανυπαρξία Ελευθερίας, η οποία συνεπάγεται την υποτέλεια των Ελλήνων στο πολιτικό/κομματικό κατεστημένο της Χώρας.

Η σθεναρή, θαρραλέα και άφοβη αντίσταση και άρνηση της Μαρίας Καρυστιανού να αποδεχθεί αυτή την πραγματικότητα, έχει οδηγήσει το μεγαλύτερο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας, να εναποθέσει στη ΜΚ την ελπίδα του λαού για την απελευθέρωσή του από την υποτέλεια και δουλοποίηση του στο πολιτικό/κομματικό κατεστημένο της Χώρας.

Ήδη, έγκυρες δημοσκοπήσεις (https://www.pronews.gr/.../dimoskopisi-vomva-i-m.../) την φέρουν ως πρόσωπο προτιμώμενο από το λαό (με σημαντική διαφορά) μεταξύ των υπαρχόντων κομματικών ηγετών, χωρίς καν η ΜΚ να έχει δηλώσει πως προτίθεται να αναλάβει πολιτική δράση!

 

Λέτε, η ιστορία να περίμενε την 100ή πρωθυπουργό για να αναβιώσει η πραγματικη Δημοκρατία, που μας δίδαξαν οι πρόγονοι μας;;;

Η Νέμεση καραδοκεί....και είναι εξαγριωμένη από την υπουλότητα και το μέγεθος της αναισθησίας των εγκληματιών, που διαφεύγουν της σύλληψής τους, για τις πληγές που έχουν ανοίξει στο σώμα του λαού...

 

 Σημείωση : Θυμίζουμε _Η Μαρία Καρυστιανού σε χθεσινή (19/09) τηλεοπτική της συνέντευξη στο Mega Channel(εδω) είπε ότι είναι πιθανή η κάθοδός της στην πολιτική αν δημιουργηθεί κάποιο κόμμα που θα είναι συμβατό με τις σκέψεις της καθώς τότε θα θέλει να «είναι μέρος του».

Παράλληλα, αναφέρθηκε στο 25% που συγκεντρώνει σε δημοσκόπηση, ενώ τόνισε πως ο κόσμος έχει ανάγκη για ένα άτομο που δεν προέρχεται από το σύστημα.

«Για μένα αυτό το 25%, αν είναι αληθινό, μου δείχνει ότι η κοινωνία δεν θέλει πλέον κάτι που να προέρχεται από το σύστημα.

Η κοινωνία έχει ανάγκη από ανθρώπους ανεξάρτητους και άφθαρτους, οι οποίοι θα έρθουν με νέο πρόγραμμα και θα μπουν μπροστά.

Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ηγηθώ μίας τέτοιας προσπάθειας, αλλά δεν το βλέπω προσωπικά για μένα.

Ακόμα δεν σκεφτόμαστε κάτι τέτοιο, αλλά και εγώ είμαι στο 25% που νιώθω αυτή την ανάγκη

Αν δημιουργείτο κάτι που να ήταν συμβατό με τις σκέψεις μου, εννοείται ότι θα ήμουν μέρος του» είπε χαρακτηριστικά.

Για την μερίδα ανθρώπων που «βλέπουν» ιδιοτέλεια στον αγώνα της, η κ. Καρυστιανού απάντησε: «Δεν ξέρω τι θα έκαναν στην θέση μου.

Εγώ έχω υποσχεθεί ένα πράγμα: ότι ο αγώνας μου θα γίνει μέχρι τέλους προκειμένου να φτάσω εκεί που πρέπει, αυτό ορκίστηκα στο μνήμα της κόρης μου».