«Χριστούγεννα σημαίνει ἀποδοχὴ τοῦ θεανθρωπίνου προσώπου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ»

  

Μακαριστός π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος

ΧΡΙΣΤΟΣ, Ο «ΑΝΑΠΕΣΩΝ»

  Η εικόνα του Χριστού ως ο «Αναπεσών» ασφαλώς δεν εικονίζει τη σκηνή της Γεννήσεως, αλλά την εικόνα του «Αναπεσόντος» Χριστού σε παιδική ηλικία, η οποία χρησιμοποιείται συχνά σε στενή όμως αναφορά με τη μεγάλη εορτή της Γεννήσεως. Η συγκεκριμένη εικόνα αρχίζει να ιστορείται στα μέσα βυζαντινά χρόνια και απαντάται συνήθως επάνω από την κύρια, τη δυτική είσοδο του Ναού.

     Το όνομα της εικόνας προέρχεται από την προφητεία που λάλησε ο Ιακώβ πριν πεθάνει ενώπιον των υιών του, που υπήρξαν κατόπιν οι Πατριάρχες των δώδεκα φυλών του Ισραήλ: «Σκύμνος λέοντος, Ιούδα εκ βλαστού, υιέ μου, ανέβης... Αναπεσών εκοιμήθης ως λέων και ως σκύμνος... Τις εγερεί Αυτόν;...» (βλ. Γεν. 49, 9). Πρόκειται για μια από τις αρχαιότερες προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης σχετικά με την έλευση αλλά και τη σάρκωση του Χριστού, παλαιότερη του Μωϋσέως και των άλλων προφητών. Ο μάντης Βαλαάμ προφήτευσε κι αυτός αργότερα (Αριθμ. 24, 9) με τα ίδια ακριβώς λόγια. Ο Ιακώβ, εδώ, δεν προφητεύει για κάποιον από τους γιούς του. Προλέγει, ανάμεσα στ’ άλλα, ότι η χώρα της φυλής του Ιούδα, η Ιουδαία, θα γινόταν το βασίλειο των Εβραίων και ότι αυτή θα είχε μια αδιάσπαστη συνέχεια βασιλέων μέχρι την έλευση του Σωτήρος Χριστού: «Ουκ εκλείψει άρχων εξ Ιούδα έως εάν έλθει τα αποκείμενα Αυτώ και Αυτός προσδοκία Εθνών...» (στιχ. 10). Κατά την ακμή της η Ιουδαία περιήλθε υπό τον Οίκο του Δαυίδ και παρέμεινε ενιαίο βασίλειο μέχρι τα χρόνια που ο Χριστός, ως Θεάνθρωπος, «εσαρκώθη» και «ενηπίασε»· όταν, δηλαδή, «έγινε» μικρό παιδίον («Χριστός, ο Παις»).

     Γιατί ο Ιακώβ ονομάζει «υιό» του και «σκύμνον λέοντος Ιούδα» Αυτόν που αργότερα θα «ανέβαινε εκ βλαστού»; Κατά τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, αυτός ο «βλαστός», το νεαρό κλαδί, το τρυφερό κλωνάρι, υποδηλώνει την Παρθένο Κυρία Θεοτόκο καθώς και το μυστήριο της Θεομήτορος. Η Γραφή χρησιμοποιεί την εικόνα του «λέοντος» ως σύμβολο δύο διαφορετικών πραγμάτων. Σε πολλές περιπτώσεις ο «λέων» ενσαρκώνει τον διάβολο που, «ως λέων ωρυόμενος, ζητεί τίνα καταπίει» (βλ. Α΄ Πέτρ. 5, 8). Επίσης, ο «λέων» εκφράζει τη βασιλική ιδιότητα, την αδιάπτωτη εξουσία και το παγκυριαρχικό αξίωμα του Θεανθρώπου. Εν προκειμένω, το «Αναπεσών Παιδίον», ο Χριστός, είναι όντως από βασιλική γενιά, διότι είναι Υιός του επουρανίου Βασιλέα Θεού, ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού Πατρός. Αλλά και κατά το ανθρώπινο, ως «Υιός του Ανθρώπου», είναι ενδοϊστορικά και γενεαλογικά ο εκλεκτός απόγονος του βασιλέα Δαυίδ. Κυρίως, όμως, κατά την ανθρωπότητά Του, είναι Αυτός ο υπεραγαπημένος Μονογενής Υιός της πανυπεραγαπημένης Αειπαρθένου Μητρός Του, της Κυρίας Θεοτόκου. Η οποία, είναι ο μόνος επί γης, μυριοκεχαριτωμένος, θεάρεστος, θεοφίλητος, θεοφόρος, Θεοτόκος–«Άνθρωπος». Έτσι, η Παναγία, ως «Θεού Μήτηρ», είναι η Βασίλισσα, η Δέσποινα, η Παντοβασίλισσα, η Παντάνασσα όλων των ανθρώπων, όλων των αγγέλων και όλης της κτίσεως, η οποία αναφέρεται «κεκαλυμμένα» και αόριστα μέσα στο ανώνυμο ουσιαστικό «Άνθρωπος» πολύ συχνά στα Ιερά Ευαγγέλια από Αυτόν τον Ίδιο τον Χριστό. Γι’ αυτό και στη συγκεκριμένη εικόνα «ο Αναπεσών» ανακλίνεται, πέφτει να κοιμηθεί, όχι σε μια πάμφτωχη φάτνη όπως συνέβη κατά τη θεία Του Γέννηση, αλλά, όπως βλέπουμε, επάνω σε βασιλικό ανάκλιντρο. Και, αντί για σπάργανα και ράκη (κουρέλια), στη συγκεκριμένη αγιογραφική παράσταση είναι ενδεδυμένος χιτώνα και ποδήρη βασιλικό!

     Ο Ιακώβ αναφέρεται επίσης και στα «αποκείμενα Αυτώ»· σ’ αυτά, δηλαδή, τα μεγάλα και ιερά γεγονότα που περιμένουν, όχι βέβαια τον Ιακώβ ή τους γιους του, αλλά τον Ίδιο τον Θεάνθρωπο Χριστό: ο Σταυρός, το Πάθος, η Λόγχη και ο Θάνατος. Αλλά, συν τοις άλλοις, αναφέρεται και στον θάνατο του Χριστού ως «ύπνο» («αναπεσών εκοιμήθης…») και, μάλιστα, κάνει και μια έμμεση αναφορά και για την Ανάστασή Του («Τις εγερεί αυτόν;…»). Ποιός από τους ανθρώπους δύναται να έχει τη δύναμη και την ικάνωση να αναστήσει, να σηκώσει έναν παγκραταιό Βασιλέα, τον Παμβασιλέα, τον Θεάνθρωπο Χριστό; Απολύτως κανείς! Εκτός, ασφαλώς, από Αυτόν τον Ίδιο τον Χριστό, εφ’ όσον Αυτός είναι ο μόνος «Αρχηγός της ζωής», ο «Νικητής του θανάτου», αυτού του εφιαλτικού «ύπνου» που επέφερε η πανανθρώπινη αμαρτία. Λέγει, γι’ αυτό, ο Χριστός: «Ουδείς αίρει την ψυχήν Μου απ’ Εμού, αλλ’ Εγώ τίθημι Αυτήν απ’ Εμαυτού. Εξουσίαν έχω θείναι Αυτήν και εξουσίαν έχω πάλιν λαβείν Αυτήν» (βλ. Ιωάν. 10, 18).

     Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μάς δίνει το νόημα αυτού του «ύπνου» του Χριστού, ως «λέοντος»: Όπως ο λέων είναι φοβερός ακόμη κι όταν αυτός κοιμάται, έτσι και ο Χριστός· ήταν φοβερός και δυνατός ακόμη και την ώρα τόσο του θεανθρώπινου ύπνου Του, σαν τέλειος Άνθρωπος, θείο Βρέφος και θείο Νήπιο που Αυτός ήταν· κυρίως δε, κυριολεκτικά πλέον, κατά την ώρα του ίδιου του θανάτου Του. Ο οποίος θάνατος έγινε πρόξενος πολλών φοβερών, φρικτών, εξαίσιων και ανήκουστων θαυμάτων: κρύφτηκε ο ήλιος, σείστηκε η γη, κόπηκαν οι βράχοι, σχίστηκε το παραπέτασμα του Ναού, σκότος κατέλαβε όλη τη γη και μια παγκόσμια νύχτα εμφανίστηκε ξαφνικά μέσα στο καταμεσήμερο του Πάθους Του. Ο θάνατος καταργήθηκε και η τυραννία του καταστράφηκε. Πολλά σώματα των «κεκοιμημένων αγίων» αναστήθηκαν. Αυτά τα φοβερά συμβάντα, λοιπόν, προείδε ο Πατριάρχης Ιακώβ και προφήτευσε λέγοντας: «Αναπεσών εκοιμήθης ως λέων!...» («Έπεσες και κοιμήθηκες ωσάν λιοντάρι...»).

     Η εκπληκτική αυτή προφητεία του Πατριάρχου Ιακώβ (γεμάτη από υπέρχρονη πατρική βιβλικότητα αλλά και μητροφίλητη στοργή) περί του «Αναπεσόντος» Ιησού Χριστού βρίσκει και μια άλλη μεσσιανική έκπλήρωσή της. Πότε; Κατά την αγγελοσέβαστη ανάκλιση του Θεανθρώπου ως θείο Βρέφος· κατά το υπερθαύμαστο κενωτικό σπαργάνωμα και το καθ’ όλα ανθρώπινο ξαπόσταμά Του· κατά τον παμμακάριο ύπνο και την πανησύχια ανάπαυση (την ξεκούραση) του θείου Βρέφους. Πού; Μέσα στην απέριττη φάτνη του ταπεινού Σπηλαίου της Βηθλεέμ. Αμέσως μετά την «υπέρ λόγον και φράσιν και έννοιαν» Ενανθρώπισή Του, μετά την απόρρητη, φρικτή και άφραστη θεία Του Γέννηση από την Αειπάρθενο και Πανάχραντη Μητέρα Του, την Κυρία Θεοτόκο…

     «Ανέπεσε», λοιπόν, για χάρη μας ο Θεάνθρωπος Κύριος, ακριβώς για να καταστήσει το «παραπεσών» από την αρχέγονη αμαρτία ταλαίπωρο ανθρώπινο γένος, όλον τον δύστυχο άνθρωπο, τον «Αδάμ παγγενή», ολοκληρωτικά και παντοτινά αναγεννημένο και αναστημένο και, εν Αυτώ τω Θεανθρώπω Χριστώ, αιώνια απολυτρωμένο.

※

 Βασικό κείμενο του Γεωργίου Γαβριήλ (1988), με κάποιες προσθήκες προτάσεων και παραγράφων σαν αναγκαίες επεξηγήσεις από την πλευρά μας. Επιλογή ανάρτησης, επιλογή θέματος και φωτογραφιών, πληκτρολόγηση κειμένου: π. Δαμιανόςtoeilhtarion

Η Χριστουγεννιάτικη "ψαρόσουπα" του παπά Τύχωνα!

"Κάθε Χριστούγεννα ὃ Γέροντας θὰ οἰκονομοῦσε μία ρέγκα, γιὰ νὰ πέραση ὅλες τὶς χαρμόσυνες ἥμερές του Δωδεκαημέρου μὲ κατάλυση ἰχθύος.

Τὴν δὲ ραχοκοκκαλιὰ τῆς ρέγκας δὲν τὴν πετοῦσε, ἀλλὰ τὴν κρεμοῦσε μὲ μία κλωστὴ καί, ὅποτε ἦταν καμιὰ Δεσποτικὴ ἢ Θεομητορικὴ ἑορτὴ καὶ εἶχε κατάλυση ἰχθύος, ἔβραζε λίγο νερὸ σ’ ἕνα κονσερβοκούτι, βουτοῦσε τὴν ραχοκοκκαλιὰ δυὸ-τρεΐς φορὲς στὸ νερό, γιὰ νὰ πάρη λίγη μυρωδιά, καὶ μετὰ ἔριχνε λίγο ρύζι. 

Ἔτσι ἔκανε κατάλυση καὶ κατηγοροῦσε καὶ τὸν ἑαυτό του ὅτι τρώει καὶ ψαρόσουπες στὴν ἔρημο! 

Τὴν ραχοκοκκαλιὰ αὐτὴ τὴν κρεμοῦσε πάλι στὸ καρφὶ καὶ γιὰ ἄλλη κατάλυση, μέχρι ποῦ ἄσπριζε πιὰ καὶ τότε την πετούσε ...

   πηγή: Από το βιβλίο: Αγιορείτες και Αγιορείτικα. Αγίου Παΐσιου.

ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ "ΧΡΙΣΤΟΝΟΣΤΑΛΓΙΚΑ" ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Μακαριστός π.Βασίλειος Ε. Βολουδάκης

ύμνος

~ άγιος Παΐσιος ο αγιορείτης _ Αχ να 'μουν το γαϊδουράκι, που μετέφερε το μικρό Χριστό!...

«Ο Χριστός με τη μεγάλη Του αγάπη και με την μεγάλη Του αγαλλίαση, που σκορπάει στις ψυχές των πιστών με όλες τις άγιες γιορτές Του, μας ανασταίνει αληθινά, αφού μας ανεβάζει ψηλά πνευματικά. Αρκεί να συμμετέχουμε και να έχουμε όρεξη πνευματική για να τις πανηγυρίζουμε πνευματικά. Τότε τις γλεντάμε πνευματικά και μεθάμε πνευματικά από το παραδεισένιο κρασί, που μας φέρνουν οι Άγιοι και μας κερνούν...

Τις γιορτές για να τις ζήσουμε, πρέπει να έχουμε τον νου μας στις άγιες ημέρες και όχι στις δουλειές που έχουμε να κάνουμε για τις άγιες ημέρες. Να σκεφτόμαστε τα γεγονότα της κάθε αγίας ημέρας και να λέμε την ευχή δοξολογώντας τον Θεό. Έτσι θα γιορτάζουμε με πολύ ευλάβεια κάθε γιορτή. 

Να μελετάμε και να ζούμε τα θεία γεγονότα συνέχεια. Όταν κανείς μελετάει τα γεγονότα της κάθε γιορτής, φυσιολογικά θα συγκινηθεί και με ιδιαίτερη ευλάβεια θα προσευχηθεί. Έπειτα στις Ακολουθίες ο νους να είναι στα γεγονότα που γιορτάζουμε και με ευλάβεια να παρακολουθούμε τα τροπάρια που ψέλνονται. Όταν ο νους είναι στα θεία νοήματα, ζει τα γεγονότα ο άνθρωπος, και έτσι αλλοιώνεται. 

- Γέροντα, μετά την Αγρυπνία των Χριστουγέννων δεν κοιμόμαστε;.. 

- Χριστούγεννα και να κοιμηθούμε! Η μητέρα μου έλεγε: «Απόψε μόνον οι Εβραίοι κοιμούνται». Βλέπεις, την νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός οι άρχοντες κοιμόνταν βαθιά, και οι ποιμένες «αγραυλούσαν». Φύλαγαν τα πρόβατα την νύχτα παίζοντας την φλογέρα. Κατάλαβες; Οι ποιμένες πού αγρυπνούσαν είδαν τον Χριστό... 

- Πώς ήταν γέροντα, το σπήλαιο; 

- Ήταν μία σπηλιά μέσα σε έναν βράχο και είχε μία φάτνη, τίποτε άλλο δεν είχε. Εκεί πήγαινε κανένας φτωχός και άφηνε τα ζώα του. Η Παναγία με τον Ιωσήφ, επειδή όλα τα χάνια ήταν γεμάτα και δεν είχαν πού να μείνουν, κατέληξαν σε αυτό το σπήλαιο. Εκεί ήταν το γαϊδουράκι και το βοϊδάκι, που με τα χνώτα τους ζέσταναν τον Χριστό! «Ἔγνω βοῦς τον κτησάμενον και όνος την φάτνην του κυρίου αὐτοῦ», δεν λέει ο Προφήτης Ησαΐας;... 

- Σε ένα τροπάριο, Γέροντα, λέει ότι η Υπεραγία Θεοτόκος βλέποντας τον νεογέννητο Χριστό, «χαίρουσα ὁμοῦ καί δακρύουσα» ἀναρωτιόταν:… «Ἐπιδώσω σοι μαζόν, τῷ τά σύμπαντα τρέφοντι, ἢ υμνήσω σε, ὡς Υἱόν καί Θεόν μου; ποίαν εὕρω ἐπί σοί προσηγορίαν;»

- Αυτά είναι τα μυστήρια του Θεού, η πολύ μεγάλη συγκατάβαση του Θεού, την οποία δεν μπορούμε εμείς να συλλάβουμε!... 

- Γέροντα, πώς θα μπορέσουμε να ζήσουμε το γεγονός της Γεννήσεως, ότι δηλαδή ο Χριστός «Σήμερον γεννάται εκ Παρθένου»;... 

- Για να ζήσουμε αυτά τα θεία γεγονότα, πρέπει ο νους να είναι στα θεία νοήματα. Τότε αλλοιώνεται ὁ άνθρωπος. «Μέγα και παράδοξον θαύμα τετέλεσται σήμερον», ψάλλουμε. Άμα ο νους μας είναι εκεί, στο «παράδοξον», τότε θα ζήσουμε και το μεγάλο μυστήριο της Γεννήσεως του Χριστού. 

Εγώ θα εύχομαι η καρδιά σας να γίνει Αγία Φάτνη και το Πανάγιο Βρέφος της Βηθλεέμ να σας δώσει όλες τις ευλογίες Του...

(Από το βιβλίο: «Περί προσευχής», Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι ΣΤ`, σελ. 195-196, Εκδόσεις Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος» Σουρωτή Θεσσαλονίκης)

- Εύχομαι ο Χριστός και η Παναγία να σε έχουν κοντά τους σαν το αρνάκι που είναι δίπλα στην φάτνη. Νομίζω, περνάει καλά, όπως και το βοϊδάκι και το γαϊδουράκι, που ζεσταίνουν τον Χριστό στην φάτνη. «Έγνω βους τον κτησάμενον και όνος την φάτνην του Κυρίου αυτού», λέει ο Προφήτης Ησαΐας (Ησ. 1,3). 

Γνώρισε δηλαδή το βοϊδάκι το αφεντικό του και το γαϊδουράκι την φάτνη του Κυρίου του. Γνώρισαν τι ήταν μέσα στη φάτνη και με τα χνώτα τους το ζέσταιναν! Κατάλαβαν τον Δημιουργό τους!... 

Αλλά και το γαϊδουράκι, τι τιμή να πάει τον Χριστό μετά στην Αίγυπτο! Οι άρχοντες είχαν άρματα χρυσοκέντητα, και ο Χριστός τι χρησιμοποίησε! Τι καλά να ήμουν αυτό το γαϊδουράκι!... 

πηγή  (Από το βιβλίο: «Πάθη και Αρετές», Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Ε', σελ. 23, Εκδόσεις Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος» Σουρωτή Θεσσαλονίκης)

Πού εστί ο τεχθείς Βασιλεύς; "...μεταλαμβάνει τῆς ἐμῆς σαρκός, ἵνα καὶ τὴν εἰκόνα σώσῃ καὶ τὴν σάρκα ἀθανατίσῃ".

 

Δύο εχθροί συμφιλιώνονται, δύο ενάντια ενώνονται, ο άνθρωπος που έχει γίνει εχθρός με τον Θεό, αποστασιοποιημένος του Θεού, αλλοτριωποιημένος του Θεού, συμφιλιώνεται με την είσοδο του Θεού εις την ιστορία. Η ανθρώπινη σάρκα ενώνεται με το Πνεύμα του Θεού, και έτσι το Πνεύμα θεώνει τη σάρκα. Είναι η μεγαλύτερη ελεημοσύνη, αδελφοί μου, στον άνθρωπο, είναι η φιλανθρωπότερη πράξη, είναι η σωτηρία του ανθρώπου.

Και πού έστι ο τεχθείς Βασιλεύς; Πού βρίσκεται; Είναι στο περιθώριο, αδελφοί μου, ο Θεός, Ενώ του αρμόζει η πρώτη θέση είναι στριμωγμένος στη γωνιά ο Χριστός. Ενώ του πρέπει το κέντρο, είναι στη σπηλιά, στο βρώμικο στάβλο, ενώ του αρμόζει το παλάτι. Τα μέσα ενημέρωσης είναι για τους μικρούς τρανούς της γης, είναι γι αυτούς που έρχονται και τόσο γρήγορα παρέρχονται και σβήνονται. Δεν προσφέρονται για τον Ιησού τον Ναζωραίο. Εκεί προβάλλονται παραμύθια, ψέματα, καπηλίες αισχρότητες. Σε ποιους διεθνείς οργανισμούς δεσπόζει η μορφή του Χριστού; Τα προεδρεία, οι θρόνοι οι καρέκλες, οι θέσεις των μεγάλων οργανισμών είναι για τους διπλωμάτες, δεν έχει εκεί θέση ο Χριστός. Ο Χριστός δε θέλει πόλεμο, δε θέλει συμφέροντα, δε θέλει αδικίες. Ο Θεός θέλει ειρήνη, την πάντα νουν υπερέχουσα, θέλει ισότητα, θέλει ειλικρίνεια, θέλει ευθύτητα, θέλει δικαιοσύνη.

Και πού εστί ο τεχθείς Βασιλεύς; Στη Θεία Λατρεία στην Εκκλησία, στο θεανθρώπινο σώμα του Ιησού Χριστού. Μόνο η Εκκλησία συνεχίζει τη σεσαρκωμένη ζωή του Ιησού Χριστού στον κόσμο, μόνο η Εκκλησία προσφέρει τα Άχραντα Μυστήρια, την Θεία Ευχαριστία, το Σαρκωμένο Λόγο, τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό. Πού εστί, λοιπόν, ο τεχθείς Βασιλεύς; Εις το ναό του Θεού. Και το υπογραμμίζει ο θείος Παύλος. Μακάρι να μην το ξεχνάμε ποτέ: “Ουκ οίδατε ότι ναός εστέ του Θεού, ότι οικεί εν υμίν ο Θεός”;

Είμαστε ναοί του εν ημίν οικούντος Αγίου Πνεύματος. Μακάρι να γίνει η καρδιά μας φάτνη του και κάθε κτύπος της καρδιάς μας, κάθε αναπνοή μας, να γίνει ένας αίνος, μια δοξολογία για το Λόγο ο οποίος σαρξ εγένετο και εσκήνωσε εν ημίν.

Χρόνια πολλά αδελφοί μου. Ευλογημένα Άγια Χριστούγεννα.

Μακαριστός π. Γεράσιμος Φωκάς

Ρουμανία ,Κάλαντα: Την άγια νύχτα των Χριστουγέννων

 

Τα ζώα στην φάτνη.

Τον υπηρέτησαν!

Τον προσκύνησαν!

Τον ζέσταναν!

Τον αναγνώρισαν!

Οι Άνθρωποι.

Τον χλεύασαν!

Τον χτύπησαν!

Τον ύβρισαν!

Τον κυνήγησαν!

Τον φυλάκισαν!

Τον Σταύρωσαν!

Και όμως Αυτός ακόμα μας Αγαπά!!

«άστο το χεράκι σου»

Η Νεφέλη, η Νίκη και η Δήμητρα...

 

Τάσος Λειβαδίτης, Παραμονή Χριστουγέννων

Παραμονή Χριστουγέννων

Παγωνιά

στον ουρανό ένα χρώμα βρώμικης φανέλλας

στεκόμαστε στη γραμμή

όρθιοι

κάποιος χνωτίζει τα νύχια του

κάποιος δαγκώνει τα δάχτυλά του

ένα παιδί με σπυριά δίπλα σου

δε μιλάει

κρυώνει

ένα χαρτάκι κολλημένο στο συρματόπλεγμα

κ' εκείνο κρυώνει

καθώς μας πλευρίζουν τα καμιόνια

μια μυρουδιά μπενζίνας

οι πόρτες που ξανακλείνουνε

ο λοχαγός έχει δυο μάτια από κατράμι

η φωνή του μες απ' τις μύτες του σηκωμένου γιακά

ένας - ένας

ακούει τ' όνομά του

και βγαίνει

αντίο, αντίο

το χώμα τρίζει κάτω απ' τις αρβύλες

κάποιος σηκώνει το χέρι του

τίποτ' άλλο

το παιδί με τα σπυριά προχωράει

στη θέση του μένουν δυο χνάρια από αρβύλες

που σε λίγο θα σβήσει η βροχή

ένα χέρι γλυστράει το ρολόι του στην παλάμη σου

δε θα μου χρειαστεί, λέει -- αντίο

το χαρτάκι κολλημένο στο συρματόπλεγμα

κρυώνει ακόμα.

Ξεκινάνε τα φορτηγά.

Είκοσι άνθρωποι κουβαριασμένοι μες σ' ένα αντίσκηνο

δε μπορείς να σαλέψεις ούτε τη γλώσσα σου

μα είναι πολλά τα χέρια να μοιράσεις την πίκρα σου

πολλές οι ανάσες να ξεχνάς τη βροχή.

Έχει αρκετή θέση

για να πεθάνεις.

Θα κουβαλήσουμε κι απόψε το σακκί της νύχτας

θα κολλήσουμε τ' αποτσίγαρο στη μύτη της αρβύλας μας

θ' ακουμπήσουμε την καρδιά μας σε μια διπλανή καρδιά

όπως το βράδυ ακουμπάνε οι κουβέρτες και τα όνειρά μας.

Ελάτε λοιπόν

όλοι μαζί

να φυσήξουμε αυτό το μικρό καρβουνάκι στη χόβολη της ελπίδας

τώρα που η λάμπα μας έσβησε

που νυστάζει η σκοπιά

και το στρατόπεδο φόρεσε την κουρελιασμένη χλαίνη

της ομίχλης.

Μας ήρθε μ' ένα χαμόγελο και μια τραμβαγέρικη πατατούκα.

Του κάναμε τόπο

άπλωσε μια λινάτσα, την έστρωσε καλά καλά

και μας κοίταξε.

Φυσούσε ένας αγέρας δυνατός απ' το Νοτιά

και το μούτρο του ήταν βλογιοκομένο σαν ψιχαλισμένος δρόμος.

Ύστερα βράδιασε και βγάζοντας τα χέρια από τις τσέπες

μας έδωσε κάτι φτηνές μέντες

πασαλειμένες χνούδια και καπνό.

Τον πήραν νύχτα ξαφνικά και τον σκοτώσαν στο προαύλιο

η πατατούκα του πεταμένη πάνω στο χώμα

μα δάγκωνε σφιχτά στα δόντια το χαμόγελό του

μη του το πάρουν.

Μη με λες λοιπόν σύντροφο

έχω ένα σταχτί ουρανό μέσα μου

κρύβω στην τσέπη μου ένα όνειρο κουρελιασμένο

σφίγγω στα χέρια τ' άγνωστο όνομά μου

σαν το παιδάκι που αγκαλιάζει ένα ξύλινο πόδι

ακουμπισμένο σε μια γωνιά.

Μη με λες λοιπόν σύντροφο.

Την ώρα που οι συντρόφοι μας πεθαίνουνε τραγουδώντας

την ώρα που εσύ ακονίζεις στο μίσος τη σκληρή σου παλάμη

εγώ σε προδίνω

καθώς μέσα στη νύχτα κρυώνω και φοβάμαι τη λησμονιά.

Το ξέρω, ένας σύντροφος πρέπει να ζήσει μιαν άλλη ζωή

και να πεθάνει απλά

όπως κανείς τραβάει την κουβέρτα ως τα μάτια του

κι αποκοιμιέται.

Μα όταν εγώ κι αυτούς εδώ τους στίχους τους γράφω

μήπως μιλήσουν για μένα - όχι, μη με λες σύντροφο.

Είμαι ένα τσαλακωμένο χαρτί που κόλλησε στην αρβύλα σου

καθώς

προχωράς.

Η ασετυλίνη που σφυρίζει στη γωνιά

ένα σπασμένο παράθυρο φιμωμένο με σκοτάδι.

Η σκεπή του μαγειρείου μπάζει νερά.

Βουίζει μες στις χαραμάδες ο άνεμος.

-- Θωμά, πάρε τσιγάρο

και μη σκαλίζεις τα δόντια σου, Θωμά.

Μάταια ψάχνεις για ένα τριματάκι

απ' το παλιό παιδικό χριστόψωμο.

Βουίζουνε τα φλόγιστρα του πετρελαίου. Ο Θωμάς

σφίγγει στα γόνατά του μια πατάτα

και καθαρίζει ήσυχα ήσυχα. Τ' άλλο του χέρι είναι κομένο.

Κοιτάμε με την άκρη του ματιού το σκοπό που μπαίνει

μ' ένα φύσημα παγωμένου αέρα. Το σαγώνι του

θα τρέμει πίσω απ' το χακί κασκόλ.

Σηκώνεις το γιακά της χλαίνης σου. Χιονίζει.

Μια πλάκα φωνογράφου στο Διοικητήριο. Πιο μακριά

η σιωπή. Καλή νύχτα, καλά Χριστούγεννα.

Συλλογιέσαι τ' άστρα πίσω απ' την καταχνιά

σκέφτεσαι πως αύριο μπορεί να σε σκοτώσουν.

Μα απόψε αυτή η φωνή είναι μια τσέπη μάλλινη

χώσε τα χέρια σου.

-- Καληνύχτα, Θωμά, καλά Χριστούγεννα.

Κ' η καρδιά σου φωτίζεται σαν χριστουγεννιάτικο τζάμι.

Μακρόνησος 1950

Από τη συλλογή Ο άνθρωπος με το ταμπούρλο (1956)

- Τάσος Λειβαδίτης

Ελάτε να μάθουμε 10 πολύ ενδιαφέρουσες και ίσως άγνωστες πληροφορίες για την βιογραφική ταινία του Στέλιου Καζαντζίδη "Υπάρχω"!

Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού_ Γιά ποιό λόγο ἐνανθρώπησε ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί ὄχι ὁ Πατήρ ἤ τό Πνεῦμα• καί ποιές οἱ συνέπειες τῆς ἐνανθρώπησης

Ὁ Πατήρ δέν μεταπίπτει στόν Υἱό, παραμένει πάντα Πατήρ· ὁ Υἱός δέν μεταπίπτει στόν Πατέρα, παραμένει πάντα Υἱός· τό Πνεῦμα δέν μεταπίπτει στόν Πατέρα ἤ τόν Υἱό, παραμένει πάντα Πνεῦμα ἅγιο.

Ἡ ἰδιότητα καθενός προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδας εἶναι σταθερή καί ἀμετάβλητη. Πῶς, ἄλλωστε, θά παρέμενε ἰδιότητα ἄν ἐναλασσόταν συνεχῶς περνώντας κάθε φορά σέ ἄλλο πρόσωπο; Γι'αυτό ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ εἶναι πού γίνεται Υἱός τοῦ ἀνθρώπου, γιά νά παραμείνει ἀκριβῶς ἡ ἰδιότητα ἀμετακίνητη. Γιατί, ὄντας Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἔγινε Υἱός τοῦ ἀνθρώπου παίρνοντας σάρκα ἀνθρώπου ἀπ’ τήν ἁγία Παρθένο, δέν ἀλλοτριώθηκε ἀπό τήν υἱική του ἰδιότητα. Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἐνανθρώπησε γιά νά χαρίσει ξανά στόν ἄνθρωπο ἐκεῖνο γιά τό ὁποῖο δημιουργώντας τον τόν προόρισε. Τόν δημιούργησε σύμφωνα μέ τή δική του εἰκόνα, διανοητή καί ἐλεύθερο, προορισμένο νά τοῦ μοιάζει, δηλαδή νά ᾿ναι, ὅπως καί ὁ δημιουργός του, τέλεια ἐνάρετος, πράγμα κατορθωτό γιά τήν ἀνθρώπινη φύση. Γιατί οἱ ἀρετές, δηλαδή ἡ νηφαλιότητα, ἡ ἠρεμία, ἡ ἀκεραιότητα, ἡ ἀγαθοσύνη, ἡ σοφία, ἡ δικαιοσύνη, ἡ ἀνεξικακία εἶναι πρωταρχικά, γνωρίσματα τῆς θείας φύσης.

Ὁ Θεός, λοιπόν, δημιούργησε τόν ἄνθρωπο σέ πλήρη κοινωνία μαζί του (τόν δημιούργησε γιά νά μείνει ἄφθαρτος, τόν ἀνέβασε στήν ἀθανασία μέ τό νά τόν κρατᾶ κοντά του).
Ἐμεῖς, ὅμως, αὐτά τά γνωρίσματα τῆς θείας φύσης τά ἀλλοιώσαμε καί τά μπερδέψαμε μέ τήν παράβαση τῆς ἐντολῆς, καί περάσαμε στήν παράταξη τῆς κακίας μέ ἀποτέλεσμα νά χάσουμε τήν κοινωνία μέ τό Θεό.
Τίς γάρ μετουσία φωτί πρός σκότος;
Καί ὅταν πιά στερηθήκαμε τή ζώη, πέσαμε στή φθόρα τοῦ θανάτου.

Ἐπειδή, τώρα, ὁ Θεός μᾶς πρόσφερε τό ὕψιστο καί δέν τό διαφυλάξαμε, χρειάστηκε νά κατέβει αὐτός στό χείριστο, δηλαδή στή δική μας ξεπεσμένη φύση, ὥστε νά μᾶς ξαναδώσει, προσφέροντας καί ἐνεργώντας ὁ ἴδιος, τήν ἐξομοιωμένη μ᾿ αὐτόν εἰκόνα καί τόν ἀρχαῖο προορισμό. Κι ἀκόμα νά μᾶς διδάξει τό ἐνάρετο ἦθος τῆς βιωτῆς, αὐτό τό ἦθος πού ὁ ἴδιος μέ τήν ἐπίγεια ζωή του κατέστησε συγκεκριμένο καί εὐκολοκατόρθωτο.

Κι ἀκόμα νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τή φθορά φέρνοντάς μας πάλι σέ κοινωνία μέ τή ζωή, μέ τό νά ἀνοίξει ὁ ἴδιος τό δρόμο τῆς δικῆς μας ἀνάστασης. Καί ἀκόμα νά ξανακάνει καινούργιο τό θρυμματισμένο κι ἀγνώριστο κανάτι τῆς ὕπαρξής μας, νά λύσει τά δεσμά τῆς κυριαρχίας τοῦ διαβόλου ἐπάνω μας προκαλώντας μας νά ἀναγνωρίσουμε τήν κυριαρχία τοῦ Θεοῦ. Καί ἀκόμα νά μᾶς γεμίσει κουράγιο καί νά μᾶς ἐκπαιδεύσει νά πολεμοῦμε τόν τύραννο μέ τήν ὑπομονή καί τήν ταπείνωση.

Μέ τήν ἐνανθρώπηση, λοιπόν, τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καταργήθηκε ἡ λατρεία τῶν δαιμόνων, ὅλη ἡ κτίση ἁγιάστηκε μέ τό θεῖο του αἷμα, οἱ βωμοί καί οἱ ναοί τῶν εἰδώλων κατεδαφίστηκαν, ρίζωσε ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ, λατρεύεται πιά ἡ ὁμοούσια Τριάδα, ἡ ἄκτιστη θεότητα, ὁ ἕνας ἀληθινός Θεός ὁ δημιουργός καί κυβερνήτης τοῦ σύμπαντος.
Τώρα πιά, πάλι, οἱ ἀρετές εἶναι κατορθωτός τρόπος ζωῆς, προσφέρθηκε ἡ ἐλπίδα μέ τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ· τώρα πιά οἱ δαίμονες τρέμουν τούς ἀνθρώπους πού προηγουμένως ἦταν τοῦ χεριοῦ τους.

Καί τό πράγματι ἀξιοθαύμαστο, εἶναι πώς ὅλα αὐτά κατορθώθηκαν μέ τό σταυρό καί τά πάθη καί τό θάνατο. Κηρύχθηκε σ’ ὅλη τή γῆ τό Εὐαγγέλιο τῆς ὑποταγῆς στό Θεό, ὄχι μέ πολέμους καί ὅπλα καί στρατούς πού σύντριβαν τούς ἐχθρούς. Κηρύχθηκε ἀπό λίγους γυμνούς, φτωχούς καί ἀγράμματους, πού διώχνονταν ἀπό παντοῦ, πού δέχονταν χτυπήματα, πού θανατώνονταν, πού κήρυτταν ἕνα σταυρωμένο καί νεκρό, πού ὅμως ἐπικράτησαν ἀπέναντι στούς σοφούς καί τούς ἰσχυρούς γιατί ἀκριβῶς τούς ἀκολουθοῦσε ἡ ἀκαταμάχητη δύναμη τοῦ σταυρωμένου. Ὁ θάνατος, ὁ πρίν τρομακτικός, νικιέται, καί καταδικάζεται τώρα ὁ ἀπόβλητος καί μισητός τῆς ζωῆς.

Αὐτά εἶναι τά ἀποτελέσματα τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ· αὐτές εἶναι οἱ συνέπειες τῆς ἐπιβολῆς τῆς δύναμής του. Δέν ἔσωσε ἕνα λαό, ὅπως ὁ Μωυσῆς πού φυγάδευσε ἀπό τήν Αἴγυπτο τούς Ἑβραίους περνώντας τους μέσ’ ἀπό τή θάλασσα γιά ν᾿ ἀπαλλαγοῦν ἀπό τή δουλεία τοῦ Φαραῶ. Ἔσωσε ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα ἀπό τή φθορά τοῦ θανάτου καί τόν γεμάτο ἀπό κακία τύραννο, τήν ἁμαρτία. Καί ἔσωσε τούς ἀνθρώπους ὅλους, ὄχι πειθαναγκάζοντάς τους νά ἀσκήσουν τήν ἀρετή, ὄχι παραχώνοντάς τους στό χῶμα, ὄχι καίοντάς τους καί διατάσσοντας νά λιθοβολοῦνται οἱ ἁμαρτωλοί, ἀλλά πείθοντάς τους μέ πραότητα, ὑπομονή καί συγχωρετικότητα νά διαλέξουν τήν ἀρετή καί νά συναγωνίζονται στούς κόπους γι᾿ αὐτήν κι ἔτσι νά ἱκανοποιοῦνται. Προηγουμένως ὅταν ἁμάρταναν ἐτιμωροῦντο μέ χτυπήματα κι ὅμως ἐπέμεναν στήν ἁμαρτία καί τήν εἶχαν θεοποιήσει· τώρα δέχονται νά ὑφίστανται χτυπήματα γιά χάρη τῆς ὑπακοῆς στό Θεό καί γιά χάρη τῆς ἀρετῆς, δέχονται νά κακοπαθοῦν καί νά θανατώνονται.

Δόξα σέ Σένα Χριστέ, Λόγε τοῦ Θεοῦ καί Σοφία καί Δύναμη καί Θεέ Παντοκράτορα. Τί νά Σοῦ ἀντιδωρίσουμε ἐμεῖς οἱ ἄπραγοι γιά ὅλα ὅσα μᾶς χάρισες; Ὅλα μᾶς τά 'χεις δοσμένα Ἐσύ καί τίποτ᾿ ἄλλο δέν ζητᾶς ἀπό μᾶς πάρα ν᾿ ἀποδεχτοῦμε τή σωτηρία πού μᾶς πρόσφερες, δίνοντάς μας ἀκόμα καί τή δύναμη γιά νά τό κάνουμε. Καί τήν προσπάθειά μας πάλι νιώθεις γιά χάρη γιατί εἶσαι ἀπερίγραπτα ἀγαθός. Σ᾿ εὐχαριστοῦμε, Ἐσένα πού μᾶς ἔδωσες τήν ὕπαρξη, μά καί μᾶς χάρισες τήν αἰώνια ζωή· Ἐσένα πού καί ὅταν τήν χάσαμε καί τήν ἀρνηθήκαμε, μᾶς ὁδήγησες πίσω σ’ αὐτήν μέ τήν ἐνανθρώπησή Σου πού καμιά γλώσσα δέν τολμᾶ νά ἑρμηνεύσει

Μια μαρτυρία...

 

"Μιλιούνια οι σεσωσμένοι... |η εξομολόγηση του Νίκου Ξυλούρη...

Ο γέρων Προκόπιος Μερτύρης ήταν εκείνος που  εξομολόγησε τον Νίκο Ξυλούρη (1936 - 1980) προς το τέλος της ζωής του! 

Μας έλεγε σχετικά...

Πόσο πολύ χάρηκε την ψυχική του κατάσταση!

"Μιλιούνια οι σεσωσμένοι..."

Να μας λυπηθεί και μας ο Θεός...

  πηγή : |η μαρτυρία από το πνευματικό τέκνο του, τον Κωνσταντίνο Σύμπουρα...

Έχεις Χριστό, έχεις χαρά!

 

Σημείο της παρουσίας του Θεού μέσα στον άνθρωπο είναι η χαρά λένε οι πατέρες.
Μόνο που σαν σύνθημα περισσότερο ηχεί στα αυτιά μας αυτό όταν μας λυγίζουν τα προβλήματα.
Έτσι είναι ο άνθρωποι του Θεού; Που είναι η χαρά μας και τι λάθη κάνουμε και λυγίζουμε.
Δεν κάνεις λάθος. Ο Θεός σ’ έφτιαξε έτσι να λυγίζεις για να μην σπας στις θύελλες και στους ανέμους.
Κι αν έχεις τον Χριστό και την χαρά και την παρηγοριά Του μέσα σου θα Τον νιώθεις που σαν φρέσκο βούτυρο σε ζεστό ψωμί θα σου μαλακώνει τους καημούς που έτσι κι’ αλλιώς δεν θα πάψουν να έρχονται μέχρι το τέλος της ζωής σου.
Κι αν ο πόνος είναι μεγάλος και σε γονατίσει, πρόσεξε μην χαθεί από μέσα σου η ελπίδα και θρονιαστούν στην θέση της το άγχος και ο θυμός που σακατεύουν την χαρά.
Κι αν παρά τον αγώνα σου κυριαρχήσει μέσα σου η θλίψη που σου ρουφάει τους χυμούς και δεν σ’ αφήνει να ανθίσεις,
σήκω και πάλεψε
πιο δυνατά,
ψάξε, μίλα, κόψε, άκου, παραδέξου πράγματα στον εαυτό σου διότι ο παράδεισος εδώ αρχίζει, κι’ ότι δεν έχει αρχή δεν έχει ούτε συνέχεια.
Εδώ πρέπει να ανθίσεις.
Ο χριστιανός λυγάει αλλά ανθισμένος όχι σαν καλάμι ξερό...

π. Χρίστος Γρηγορίου

Juanes - La Camisa Negra

ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.

 

Πάντα σαν αυτό το απόγευμα, πάντα στις 23 του Δεκέμβρη εδώ και πολλά χρόνια τα βήματα μου με οδηγούν εκεί στην μικρή μου γειτονιά, πάντα μόλις πέφτει το πρώτο σκοτάδι πάντα τέτοιες μέρες κι είναι που σήμερα προπαραμονή που μόλις μπήκα στο σπίτι μου μετά από αυτήν την βόλτα μου στις Χριστουγεννιάτικες μου θύμησες!

Μεγάλωσα σ' ένα δρομάκι που άρχιζε από μια αλάνα και τελείωνε στην μεγάλη πόρτα του εργοστασίου της Υφανέτ στην Τούμπα....

Είναι σαν ένα τάμα, σαν ένα προσκύνημα στις μνήμες της παιδικής μου ηλικίας και των εφηβικών μου χρόνων.

Ένας χωματόδρομος εκατό μόλις μέτρα, χαμηλά σπίτια με αυλές με δένδρα στο δρομάκι με κληματαριές και αμέτρητες γλάστρες.....

Κοντοστάθηκα στην αρχή του δρόμου και έκλεισα τα μάτια μου κι όταν τα ξανάνοιξα όλα έγιναν σαν τότε σαν ένα Χριστουγεννιάτικο βράδυ της δεκαετίας του 60...

Πήρα τον δρόμο που οδηγούσε στο σπίτι μου,

έβλεπα τα σπίτια των γειτόνων,

έβλεπα τους μεγάλους με γρήγορο περπάτημα και με τα ψώνια φορτωμένοι να μαζεύονται στα σπίτια τους,

είχε βραδιάσει και έκανε κρύο.....

Περπατούσα αργά και άκουγα τις χαρούμενες φωνές των παιδιών που έκαναν πρόβα τα κάλαντα που θα έψαλλαν σαν αύριο που θα ήταν παραμονή των Χριστουγέννων....

Περπατούσα αργά και με χάιδευαν οι μυρωδιές απ'τα μελομακάρονα τον μπακλαβά, τους κουραμπιέδες και τις βασιλόπιτες.....

Έφθασα στο σπίτι που μεγάλωσα,

οδός Ξενοφώντος αριθμός 78, είδα την ξύλινη η εξώπορτα που σε έμπαζε στο σαλόνι, την μικρή μας την αυλή δυο επί τρία καθαρή και περιποιημένη απ'την μάνα μου,

πιο δίπλα η κουζίνα και ένα μικρό δωματιάκι που έβαζε τα γλυκά και το ζυμάρι σκεπασμένο με κουβέρτες να φουσκώσει.....

Σαν σήμερα μαζί με την γιαγιά μου θα άνοιγαν φύλλα με τον πλάστη και θα έφτιαχναν τις πίτες, τα κουλουράκια και τις βασιλόπιτες!

Είδα φως στο δωμάτιο που έκαιγε η ξυλόσομπα,

εκεί που μαζευόμασταν όλη η οικογένεια,

πλησίασα και κοίταξα απ'τις γρίλιες,

εγώ και ο μικρός μου ο αδελφός εκεί στην ποδιά της γιαγιάς να μας λέει ιστορίες Χριστουγεννιάτικες και διηγήματα απ'το Σουφλί!

άκουσα να ρωτάω την γιαγιά μου αν υπάρχει άγιος Βασίλης κι εκείνη να μου απαντάει ότι υπάρχει σίγουρα όταν υπάρχει ελπίδα όταν υπάρχει αγάπη.

Είδα τον πατέρα μου να βάζει κούτσουρα στην φωτιά να ζεστάνει τις φέτες με το ψωμί για να τις αλείψει μετά με λίπος,

λίγδα την λένε στο Σουφλί, αλάτι και ρίγανη για να φάμε όλοι μαζί με εκείνα τα λουκάνικα τα πέταλα που τα είχαμε κρεμασμένα στην κουζίνα με σχοινάκι....

Πρέπει να έκανα θόρυβο καθώς κοιτούσα απ'τις γρίλιες και το μεγάλο παιδάκι σηκώθηκε και πήγε στο παράθυρο,

εκείνη την ώρα μπήκε και η μάνα μου στο δωμάτιο,

είχε τελέψει το φτιάξιμο των γλυκών....

Κόλλησε ο Χαρούλης το προσωπάκι του στο τζάμι,

του άρεσε να χουχουλιάζει τα τζάμια και να κάνει ζωγραφιές πάνω τους κι είχα την εντύπωση ότι με κοιτούσε στα μάτια,

ύστερα πάλι σκέφτηκα ότι αυτά δεν γίνονται κι ας είναι Χριστούγεννα,

τα μάτια όμως του μικρού Χαρούλη γέλαγαν από ευτυχία!

ελάτε-ελάτε φώναξε, ελάτε να δείτε....

Έτρεξαν όλοι στο παράθυρο τους είδα όλους μαζί ευτυχισμένους να με κοιτούν!

Θεέ μου σκέφτηκα η οικογένεια μου.....

Τα παιδιά γέλαγαν χαρούμενα,

η μάνα μου έγειρε στον ώμο του πατέρα μου και η γιαγιά κούνησε με νόημα το άσπρο της κεφάλι.....

Όλη η οικογένειά μου με κοιτούσε απ'το τζάμι....

Άρχιζε να χιονίζει στην μικρή μου την γειτονιά,

αύριο θα το έχει στρώσει.....

Κίνησα να φύγω και ήταν τότε που από τα κεραμίδια του σπιτιού μου έπεσε ένα γράμμα,

ήταν ένα γράμμα που είχα γράψει εκείνο το βραδάκι στον Αγ.Βασίλη και έγραφα ότι ήθελα να μου φέρει μολυβένια στρατιωτάκια κι έναν μικρό τυμπανιστή, δάκρυσα κι έβαλα το γράμμα στην τσέπη μου....

Πήρα το μικρό δρομάκι της επιστροφής,

ένα-ένα καθώς περπάταγα τα φώτα απ'τα σπίτια έσβηναν κι οι φωνές σώπαιναν.....

Έφθασα εκεί που είχα ξεκινήσει το διάβα μου και κοίταξα πίσω,

η γειτονιά μου είχε χαθεί....

Μπήκα στο πρώτο παιχνιδάδικο που βρήκα και αγόρασα στρατιωτάκια και έναν μικρό τυμπανιστή!

Γιατί μας είπαν ότι δεν υπάρχει ο Άγιος Βασίλης?

γιατί μας είπαν ότι δεν υπάρχουν Άγγελοι?

γιατί μας είπαν να μη πιστεύουμε στα Χριστούγεννα?

Έφτιαξαν ψεύτικα Χριστούγεννα για να ξοδεύουμε τις ψυχές μας σε άχρηστα πράγματα, σε ψεύτικες ευχές, σε συγκεντρώσεις ανόητες και άσκοπες και σε δήθεν καταστάσεις....

Τα δικά μου μαγικά Χριστούγεννα είναι εκεί που υπάρχει ελπίδα και αγάπη!

Για εμένα λοιπόν υπάρχουν τα Χριστούγεννα όταν μπορείς να προσφέρεις από τα λιγοστά που έχεις!

Για εμένα λοιπόν υπάρχουν τα Χριστούγεννα στα μάτια των αθώων παιδιών όταν γράφουν το γράμμα τους στον Άγιο Βασίλη....

Καλό απόβραδο και Καλά Χριστούγεννα γείτονες και να είμαστε σίγουροι ότι τίποτα δεν χάνεται απ' την καρδιά μας όσο την ζεσταίνει η ελπίδα!

 

 θεία Ευτέρπη

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου - Εις το γενέθλιον του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού

 

Μυστήριο παράξενο και παράδοξο αντικρύζω. Φωνές ποιμένων φθάνουν μέχρι τ’ αυτιά μου. Δεν παίζουν σήμερα με τις φλογέρες τους κάποιο τυχαίο σκοπό. Τα χείλη τους ψάλλουν ύμνο ουράνιο.

Οι άγγελοι υμνολογούν, οι αρχάγγελοι ανυμνούν, ψάλλουν τα χερουβείμ και δοξολογούν τα σεραφείμ. Πανηγυρίζουν όλοι βλέποντας τον Θεό στη γη και τον άνθρωπο στους ουρανούς.

Σήμερα η Βηθλεέμ μιμήθηκε τον ουρανό: αντί για αστέρια δέχθηκε τους αγγέλους. αντί για ήλιο, δέχθηκε τον ήλιο της δικαιοσύνης. Μη ζητάς να μάθης πώς. «Όπου γαρ βούλεται Θεός, νικάται φύσεως τάξις».

Εκείνος λοιπόν το θέλησε. Και το έκανε. Κατέβηκε στη γη και έσωσε τον άνθρωπο. Όλα συνεργάστηκαν μαζί του γι’ αυτό τον σκοπό.

Σήμερα γεννιέται αυτός που υπάρχει αιώνια, και γίνεται αυτό που ποτέ δεν υπήρξε. Είναι Θεός και γίνεται άνθρωπος. Γίνεται άνθρωπος, και πάλι Θεός μένει.

Όταν γεννήθηκε, οι Ιουδαίοι δεν δέχονταν την παράδοξη γέννησί του: Από τη μια οι Φαρισαίοι παρερμήνευαν τα ιερά βιβλία. κι από την άλλη οι γραμματείς δίδασκαν άλλα αντί άλλων. Ο Ηρώδης πάλι ζητούσε να βρη το νεογέννητο βρέφος όχι για να το τιμήση, μα για να το σκοτώση.

Ε, λοιπόν, όλοι αυτοί σήμερα τρίβουν τα μάτια τους, βλέποντας τον βασιλιά τ’ ουρανού να βρίσκεται στη γη, μ’ ανθρώπινη σάρκα, γεννημένος από παρθενική μήτρα.

Και ήρθαν οι βασιλείς να προσκυνήσουν τον επουράνιο βασιλιά της δόξης.

Ήρθαν οι στρατιώτες να υπηρετήσουν τον αρχιστράτηγο των ουρανίων δυνάμεων.

Ήρθαν οι γυναίκες να προσκυνήσουν εκείνον που μετέβαλε τις λύπες της γυναίκας σε χαρά.

Ήρθαν οι παρθένες να προσκυνήσουν εκείνον που δημιούργησε τους μαστούς και το γάλα, και τώρα θηλάζει από μητέρα παρθένο.

Ήρθαν τα νήπια να προσκυνήσουν εκείνον που έγινε νήπιο, για να συνθέση δοξολογικό ύμνο «εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων».

Ήρθαν τα παιδιά να προσκυνήσουν εκείνον που η μανία του Ηρώδη τα ανέδειξε σε πρωτομάρτυρες.

Ήρθαν οι άνδρες να προσκυνήσουν εκείνον που έγινε άνθρωπος για ν’ απαλλάξη τους ανθρώπους από τα δεινά τους.

Ήρθαν οι ποιμένες να προσκυνήσουν τον καλό ποιμένα, που θυσίασε τη ζωή του για χάρι των προβάτων.

Ήρθαν οι ιερείς να προσκυνήσουν εκείνον που έγινε αρχιερεύς «κατά την τάξιν Μελχισεδέκ».

Ήρθαν οι δούλοι να προσκυνήσουν εκείνον που πήρε δούλου μορφή, για να μετατρέψη τη δουλεία μας σ’ ελευθερία.

Ήρθαν οι ψαράδες να προσκυνήσουν εκείνον που τους μετέβαλε σε «αλιείς ανθρώπων».

Ήρθαν οι τελώνες να προσκυνήσουν εκείνον που από τους τελώνες ανέδειξε ευαγγελιστή.

Ήρθαν οι πόρνες να προσκυνήσουν εκείνον που παρέδωσε τα πόδια του στα δάκρυα μιας πόρνης.

Κοντολογής, ήρθαν όλοι οι αμαρτωλοί να δουν τον Αμνό του Θεού, που σηκώνει στους ώμους του την αμαρτία του κόσμου:

Οι μάγοι για να τον προσκυνήσουν.

οι ποιμένες για να τον δοξολογήσουν.

οι τελώνες για να τον κηρύξουν.

οι πόρνες για να του προσφέρουν μύρα.

η Σαμαρείτις για να ξεδιψάση.

η Χαναναία για να ευεργετηθή.

Αφού λοιπόν όλοι σκιρτούν από χαρά, θέλω κι εγώ να σκιρτήσω, θέλω να χορέψω, θέλω να πανηγυρίσω. Χωρίς κιθάρα, χωρίς αυλό, χωρίς λαμπάδες αναμμένες στα χέρια μου. Πανηγυρίζω κρατώντας, αντί γι’ αυτά, τα σπάργανα του Χριστού. Αυτά είναι η ελπίδα μου, αυτά η ζωή μου, αυτά η σωτηρία μου, αυτά ο αυλός μου, αυτά η κιθάρα μου. Γι’ αυτό τα 'χω μαζί μου: για να πάρω από τη δύναμί τους δύναμι, για να φωνάξω μαζί με τους αγγέλους «δόξα εν υψίστοις Θεώ», και με τους ποιμένες «και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία» (Λουκ. 2, 14).

Οι Κούρδοι πήραν φαλάγγι τους μισθοφόρους της Τουρκίας

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΩΡΩΝ

 

Πρὸ τῆς Γεννήσεως τῆς σῆς, τρόμῳ ὁρῶσαι τὸ μυστήριον Κύριε, αἱ νοεραὶ στρατιαὶ κατεπλήττοντο· ὡς γὰρ βρέφος νηπιάσαι ηὐδόκησας, ὁ τὸν πόλον κοσμήσας τοῖς ἀστράσι·καὶ φάτνῃ τῶν ἀλόγων ἀνακέκλισαι, ὁ δρακὶ πάντα γῆς τὰ πέρατα· τοιαύτῃ γὰρ οἰκονομίᾳ, ἐγνώσθη σου ἡ εὐσπλαγχνία. Χριστέ, τὸ μέγα ἔλεος, δόξα σοι.

 

 

Ἄκουε οὐρανέ, καὶ ἐνωτίζου ἡ γῆ· σαλευθήτω τὰ θεμέλια, ἐπιλαβέτω τρόμος τὰ καταχθόνια· ὅτι ὁ Θεός τε καὶ Κτίστης, σαρκὸς εἰσέδυ πλάσιν· καὶ ὁ κραταιᾷ κτίσας χειρὶ τὴν κτίσιν, σπλάγχνον ὁρᾶται πλάσματος. Ὢ βάθος πλούτου, καὶ σοφίας καὶ γνώσεως Θεοῦ! ὡς ἀνεξερεύνητα τὰ κρίματα αὐτοῦ, καὶ ἀνεξιχνίαστοι αἱ ὁδοὶ αὐτοῦ.

Άγιον Όρος Ι.Μ.Γρηγορίου ,Α΄ Γ' ωδή κανόνων Χριστουγέννων

Πέθανε τη νύχτα τών Χριστούγεννων μαζί με τον δήμιο του.

 

Ο π.Γεράσιμος Ίσκου γεννήθηκε στις 21 Ιανουάριου 1912 στο Μπακάου της Ρουμανίας. Μπήκε στη μονή Μπαγδάνα ως δόκιμος από νεαρή ηλικία. Το 1937 ήταν ηγούμενος στη μονή Άρνοτα. Το 1943 έγινε ηγούμενος στη μονή Τισμάνα. Με τη καθίδρυση του κομμουνιστικού καθεστώτος στη Ρουμανία και την έναρξη του διωγμού της εκκλησιάς η μονή Τισμάνα γίνεται ένας από τους σημαντικούς πυρήνες αντικομμουνιστικής δράσης. Συνελήφθη στις 26 Σεπτέμβρη 1948.

Από φυλακή σε φυλακή.

Στις φυλακές της Κραϊόβας όπου γίνεται η ”δίκη ”του, παρά τα βασανιστήρια, δεν προδίδει κανέναν. Από εκεί τον μεταφέρουν στο τρομερό Αϊούντ όπου τον ανάγκασαν να βγάλει το μοναχικό του ένδυμα (στη Κραϊόβα του το επέτρεψαν). Στη φυλακή ο πατέρας Γεράσιμος γαληνεύει τις ψυχές των κρατουμένων με τη δύναμη της πίστης. Το μεγαλύτερο ”όπλο” του ήταν η προσευχή Του Ιησού. Εκτός από τα βασανιστήρια τους υποχρέωναν στις πιο δύσκολες και ταπεινωτικές εργασίες. Οι φύλακες που είχαν διαλέξει ήταν από του πιο σκληρούς και πιο άπιστους ανθρώπους.

Ο Πνευματικός που Εξομολογήσε το δήμιο του.

Ανάμεσα στους βασανιστές ξεχώριζε για τη σκληρότητα του κάποιος Βασιλέσκου, ποινικός κρατούμενος, ο οποίος με θέρμη είχε αγκαλιάσει την ”αναδιαπαιδαγώγηση” (δηλαδή τη μετατροπή σε κομμουνιστικό άνθρωπο).

Οι ιερείς που είχαν φυλακιστεί στο Κανάλι ήταν ένα παράδειγμα ταπεινοφροσύνης και αντοχής για τους άλλους κρατουμένους. Παίρνοντας τεράστια ρίσκα και πληρώνοντας με το αίμα τους, κάθε μέρα τελούσαν τη Θεία Λειτουργία, φέρνοντας το Χριστό στη μέση της κολάσεως. Τη περίοδο που ήταν στο Κανάλι ο π. Γεράσιμος αρρώστησε από φυματίωση και τον πήγαν στο νοσοκομείο των φυλακών της Τιργκου –Οκνα. Τον μετέφεραν στο δωμάτιο 4 όπου βρισκόταν οι ετοιμοθάνατοι. Η ιατρική περίθαλψη ήταν ανύπαρκτη, για φάρμακα ούτε λόγος. Όσοι κρατούμενοι είχαν ιατρικές γνώσεις βοηθούσαν τους φυματικούς ρισκάροντας την υγεία τους.

Το δωμάτιο 4 ήταν πάντα γεμάτο, έτσι ώστε σε κάθε κρεβάτι βρίσκονταν 2-3 ασθενείς. Ο π. Γεράσιμος βρισκόταν στο ίδιο κρεβάτι με το στρατηγό Τουτιρέσκου, τον οποίο γύρισε στην αληθινή πίστη.

Ο π. Γεράσιμος Ίσκου, ο οποίος έλαμπε επειδή είχε τη χάρη του Θεού, προγνώριζε τη μέρα του θανάτου του και παρακάλεσε να του πλύνουν το σώμα (κατά το σύνηθες).

Πριν εγκαταλείψει τον κόσμο τούτο όμως έκανε μια χειρονομία που έδειξε στους γύρω του το μέγεθος της αγιοσύνης του. Ο Βασιλέσκου ο βασανιστής του έφθασε και αυτός στο νοσοκομείο άρρωστος από φυματίωση. Στις 25 Δεκεμβρίου 1951, ο π. Γεράσιμος σηκώθηκε από το κρεβάτι του με πολύ δυσκολία και πήγε στο προσκέφαλο του Βασιλέσκου ο οποίος βρισκόταν στο ίδιο δωμάτιο. Με αγάπη χριστιανική, του έπλυνε το πρόσωπο και του είπε: «Ησύχασε είσαι νέος και δεν ήξερες τι κάνεις. Σε συγχωρώ με όλη μου τη καρδιά. Αφού συγχωρούμε εμείς τότε σίγουρα και ο Χριστός που είναι πιο καλός από εμάς θα σε συγχωρέσει.»

Τον εξομολόγησε και τον κοινώνησε. Μετά ο π. Γεράσιμος γύρισε στο κρεβάτι του και παρακάλεσε να του διαβάσουν τις προσευχές και παρέδωσε τη ψυχή του ακούγοντας αγγελικούς ύμνους. Την ίδια νύχτα, τη νύχτα των Χριστουγέννων, ο π. Γεράσιμος και ο Βασιλέσκου έφυγαν μαζί για το Κύριο. Όπως ακριβώς ο ληστής στο σταυρό που γνώρισε το Θεό και μετανόησε για τις πράξεις του.

Τα σώματα τους τα πέταξαν οι κομμουνιστές, όπως συνήθιζαν, για να κρύβουν τα εγκλήματά τους, στους κοινούς λάκκους των φυλακών της Τιργκου –Οκνα.

Πραγματικά ο βίος των νεομαρτύρων των κομμουνιστικών φυλακών είναι το Νέο Πατερικό της Ορθοδόξου εκκλησίας. Ταπεινωμένοι, στριμωγμένοι, φριχτά βασανισμένοι, αντί για μίσος έδειχναν ατελείωτη αγάπη. Ακόμη και ένα υψηλόβαθμο στέλεχος της σεκιουριτάτε έγραψε στα απομνημονεύματά του ότι σιγουρα στις φυλακές υπήρχε ο Χριστός, αλλιώς δεν εξηγείται πως κράτησαν την πίστη τους μετά από τόσα βασανιστήρια.

Μετάφραση:proskynitis

Γέροντας Αμφιλόχιος Δοχειαρίτης "Νυν προφητική πρόρρησις"

 

 Ἦχος γ' Στίχ. Ὁ Θεὸς ἀπὸ Θαιμὰν ἥξει καὶ ὁ ἅγιος ἐξ ὄρους κατασκίου δασέος.

 Νῦν προφητικὴ πρόρρησις, πληρωθῆναι ἐπείγεται, μυστικῶς ἡ φάσκουσα· Καὶ σὺ Βηθλεὲμ γῆ Ἰούδα, οὐδαμῶς ὑπάρχεις ἐλαχίστη ἐν τοῖς Ἡγεμόσι, προευτρεπίζουσα τὸ σπήλαιον· ἐκ σοῦ γὰρ μοι ἐξελεύσεται, ἡγούμενος τῶν Ἐθνῶν διὰ σαρκός, ἐκ Παρθένου Κόρης Χριστὸς ὁ Θεός, ὃς ποιμανεῖ τὸν λαὸν αὐτοῦ, τὸν νέον Ἰσραήλ. Δῶμεν αὐτῷ ἅπαντες μεγαλωσύνην

 

 Ψέλνει ο καθηγούμενος της Ι.Μ.Δοχειαρίου Γεροντς. Αμφιλόχιος το β' ιδιόμελο της Α' Ώρας της παραμονής των Χριστουγέννων σε μέλος Στεφάνου Λαμπαδαρίου (Μουσική Κυψέλη) και ήχο γ'. 

Ηχογράφηση από την Ι.Μ.Δοχειαρίου (2015).

Των Χριστουγέννων τα μυστικά...

 «…Οὐ φέρει τό μυστήριον ἔρευναν· πίστει μόνῃ τοῦτο πάντες δοξάζομεν…» Είναι κάποιες φράσεις μέσα στα Λειτουργικά κείμενα της Αγίας μας Πίστης, που σε κάνουν να ανατριχιάζεις.

  

Αν συνηδειτοποιήσεις, πως όλα, μα όλα, έχουν μια θαυμαστή και απόλυτη συνάφεια με τον Θείο λόγο. Έξοχα σημείωνε ο μακαριστός π.Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, πως η υμνολογία της Εκκλησίας, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας υπέροχος υπομνηματισμός της Αγίας Γραφής. Όλα τα άφταστης ποιητικής, λογοτεχνικής και Θεολογικής σημασίας κείμενα των λαμπρών αυτών ημερών, αλλά και κάθε ξεχωριστής ημέρας του Ενιαυτού, οδηγούν σε έναν και μόνο προορισμό: Στο να κατανοήσει ο αχάριστος και αιχμάλωτος άνθρωπος, πως μέσα από 2 ακατάληπτα μυστήρια ευεργετήθηκε και ελευθερώθηκε παντοτινά. Δυο ανεπανάληπτα συγκλονιστικά κατανυκτικές νυχτιές, για το ανθρώπινο γένος! Δυο νύχτες της Ένωσης του Θεού με τον άνθρωπο!

 Η νύχτα του μυστηρίου των Χριστουγέννων και η νύχτα της παράδοσης του Θεοποιητικού και Ζωοποιητικού μυστηρίου των μυστηρίων στον Μυστικό Δείπνο. Εκεί, στο σεσιγημένο και κραυγαλέο ταυτόχρονα, όπως οι Άγιοι Πατέρες χαρακτηρίζουν, μυστήριο της φάτνης, ο Θεός Λόγος, το δεύτερο πρόσωπο της Αδιαίρετης Αγίας Τριάδας, φόρεσε ανθρώπινη σάρκα. Ο Πλάστης έγινε Αναπλάστης, όπως σημειώνει ο αετός της Θεολογίας Άγιος Γρηγόριος. Η Παναγία μας, αδιαφθόρως γεννά Τον Θεό Λόγο. Και έρχεται η λεγομένη αποφατική Θεολογία, να σταθεί ενώπιον του μεγίστου και προαιωνίου μυστηρίου της σωτηρίας μας. Και το χαρακτηρίζει ανερμήνευτο,ακατάληπτο, απερινόητο, άρρητο,ανεξιχνίαστο…Αυτό το α που στερεί προσθέτοντας πίστη...Έλεγε ο μακαριστός π.Αθανάσιος Μυτιληναίος, ότι για να φτάσει κανείς να χαρακτηρίσει το μυστήριο της Θείας Οικονομίας ανερμήνευτο και ακατανόητο, οφείλει πριν να προσπαθήσει τα μέγιστα, ώστε να το πλησιάσει έστω ελάχιστα ο πεπερασμένος νους του. Με μια άλλη διατύπωση, άλλο το ανερμήνευτο και άλλο το αδιάφορο…Γιατί πολλές φορές μας ικανοποιεί να εκλαμβάνουμε τα…συνθήματα τα ιερά της Αγίας μας Πίστης, με έναν αποκλειστικά δικό μας βολεψό τρόπο. Αφού, λέμε, είναι ακατάληπτος ο Θεός, άφησέ τον εκεί στην Φάτνη του, στα σύννεφα και στον Σταυρό του…και δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω…Μεγάλο σφάλμα, ολέθριο αδελφοί μου! Να αφήνουμε τον Χριστό μας άγνωρο…Ο τρόπος του μυστηρίου είναι απλησίαστος και δεν χρειάζεται, ούτε χωράει έρευνα. Τα γεγονότα όμως, τα ιερά ρήματα, οι αναρίθμητες προεικονίσεις και παρουσίες του Αϊδίου Υιού και Λόγου του Θεού πριν την σάρκωσή Του, μα και ό,τι καταγράφηκε μέσα στα Ιερά Ευαγγέλια και διέσωσε η Πανίερη μας Παράδοση, πρέπει συνεχώς να βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, της καθημερινότητάς μας, της διάνοιας και της καρδιάς μας. Άλλο είναι το πως, που δεν πλησιάζεται και άλλο το Ποιός είναι Εκείνος που για όλους θυσιάζεται! Δεν θα κατανοήσουμε ποτέ τον τρόπο, αλλά οφείλουμε στην ψυχή μας να γίνουμε γνώστες των δυο γεννήσεων του Θεού Λόγου: Της άχρονης και της άσπορης! .....Ας μην ξεχνάμε, ότι εκείνοι που μίλησαν για αυτό με τρόπο αποφατικό, ήταν σοφοί άνθρωποι με εναργέστατο εντός τους το Άγιο Πνεύμα Θεό και Κύριο. Έρχεται και σήμερα όμως, μια διδαχτή του Χριστού μας απλούτσικη ψυχή και σου λέει: Καθημερινά με την χάρη του Αγίου Θεού, μελετώ και προσεγγίζω το ακατανόητο μυστήριο της Θεανθρώπησης. Πως; την ρωτάς…

 Απαγγέλοντας καθημερινά όσες περισσότερες φορές μπορώ, τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας! Είναι εκπληκτικό αδελφοί μου! Σε κάθε ανάγνωση των Χαιρετισμών της Κυρίας Θεοτόκου, ιδίως στο ξεκίνημα του οίκου κάθε στάσης τους, εξιστορείται στην μεγαλοπρέπειά του, το μυστήριο το ξένον και παράδοξον! Μόνο το: … Όλος ην εν τοις κάτω, και των άνω ουδόλως απήν ο απερίγραπτος Λόγος·. συγκατάβασις γαρ θεϊκή, ου μετάβασις δε τοπική γέγονε…,να κατανοήσουμε έστω γραμματικώς, δια της πίστεως και μόνο έπειτα, θα μπορούσαμε να λύσουμε πολλά καινοφανή που έχουν ενσκήψει…"

 Νώντας Σκοπετέας